Μάνα προσεύχεται..

Μάνα,απόψε πάω για δουλειά,είπε ο 27χρονος γιός στη μάννα του,ανοίγοντας με θόρυβο την πόρτα του σπιτιού.

Η μάνα,ακουμπισμένη στον νεροχύτη της κουζίνας της,ξαφνιάστηκε.Ακούμπησε  με τα χέρια της το πρόσωπό της,βεβαιώθηκε ότι είναι ξύπνια και άρπαξε γρήγορα-γρήγορα ένα μεγάλο κρεμμύδι κι άρχισε άσκοπα να το καθαρίζει....μα πρίν ακόμη ακουμπήσει το μαχαίρι στο κρεμμύδι,τα μάτια της είχαν βουρκώσει και το βλέμμα της θόλωσε...άφησε το μαχαίρι,ζούληξε το κρεμμύδι στα χέρια της και προσπάθησε να αντικρίσει κατάματα το γιό της που βρισκόταν ήδη δίπλα της.....η μάνα τάχασε....είδε ένα άλλο πρόσωπο στο πρόσωπο του γιού της που είχε καιρό να δεί...το πρόσωπό του έλαμπε και τα μάτια μου ήταν τόσο μα τόσο εκφραστικά...είχε χαρά,έλαμπε από χαρά το παιδί της.....δεν είχε κανένα ενδοιασμό ούτε φόβο για το ξεκίνημα του.....η μάννα με σπασμένη φωνή ίσα-ίσα που πρόλαβε και ψέλλισε,καλή αρχή,να προσέχεις,να χεις την ευχή μου και την ευχή της Παναγιάς.....ο γιός μάλλον δεν άκουσε όλα τα λόγια της,γιατί ήδη είχε φύγει τρέχοντας προς στη σκάλα για να πάει για δουλειά....η μάνα πήγε στα εικονίσματα και με δάκρυα χαράς,προσευχήθηκε για το νέο ξεκίνημα του παιδιού της......επιτέλους είδε το παιδί της χαρούμενο .......και δεν ήθελε να σκεφθεί τίποτα άλλο....όλα θα πάνε καλά,το ελπίζει και δε θέλει να παρακαλέσει γι αυτό....όλα θα πάνε καλά....επαναλαμβάνει κι απόψε και μοιράζεται τη χαρά της και τους προβληματισμούς της με τους φίλους της......προσπάθησε να μεγαλώσει όσο καλλίτερα μπορούσε τα παιδιά της....

ο μικρότερος ξεχώριζε.....ήταν άνετος από παιδί,έξυπνος,ετοιμόλογος.....άριστος μαθητής.....ξεχώριζε όπου πήγαινε......τα συγχαρητήρια πηγαίνανε στη μάνα που ταπεινά τα δεχότανε....το παιδί μεγάλωσε,με ευκολία πραγματοποίησε τα όνειρά του...φοίτησε σε πανεπιστήμιο της πρώτης του επιλογής,στην πρωτεύουσα,τέλειωσε κανονικότατα,προχώρησε σε μεταπτυχιακό σε πανεπιστήμιο της Αγγλίας,υπηρέτησε στο  στρατό,έγινε αξιωματικός  και όταν απολύθηκε,άρχισε να ψάχνει για δουλειά......έστελνε βιογραφικά,πήγαινε σε συνεντεύξεις,άψογα ντυμένος ,σοβαρός και λιγομίλητος....έπαιρνε υποσχέσεις,έκανε όνειρα μαζί με τους γονείς του και πίστευε σ΄ ένα λαμπρό μέλλον.....οι μέρες περνούσαν,οι μήνες,τα χρόνια.......οι υποσχέσεις έμειναν υποσχέσεις,οι αναζητήσεις συνεχιζόταν και οι απογοητεύσεις ακολουθούσαν.....κάποτε,κάποιος υποψήφιος εργοδότης,του τηλεφώνησε και τον κάλεσε για συνέντευξη.....ταξίδεψε γύρω στα εκατό χλμ.με την χαρά της αναμονής για εύρεση εργασίας....ο εργοδότης του άνοιξε τα μάτια...τον συμβούλεψε να αλλάξει το βιογραφικό του,να γράψει ότι είναι απόφοιτος Λυκείου και ότι γνωρίζει ξένες γλώσσες....μ΄αυτή την αλλαγή,είχε πιθανότητες να προσληφθεί στην εταιρεία.....ο νεαρός δέχτηκε,η πρόσληψη δεν έγινε,αλλά ο νεαρός εξακολουθούσε να στέλνει τα δεύτερα βιογραφικά.....αναμονή στην αναμονή....ο νεαρός κλεινόταν στον εαυτό του,απέφευγε ερωτήσεις των γονιών,απέφευγε τους φίλους του,γινόταν σκοτεινός και σκεπτικός....η μάνα αγωνιούσε,ώρες-ώρες λύγιζε,κάποτε θύμωνε πολύ και δεν ήταν ικανή να συμπαρασταθεί στο παιδί της......το έβλεπε και πονούσε....έμενε σιωπηλή,απόμακρη....μα εξακολουθούσε να ελπίζει και να παρακαλεί το Θεό για αλλαγή....

ταυτόχρονα έψαχνε,ρωτούσε και ζητούσε.......υποσχέσεις πολλές από φίλους,γνωστούς,επιχειρηματίες.....άρχιζε η τουριστική περίοδος.....όλοι ζητούσαν σερβιτόρους με πτυχίο τουριστικής σχολής.....ο γιος έκανε αιτήσεις για βοηθός σερβιτόρου και μπήκε σε λίστα αναμονής.....ο καιρός περνούσε.....οι γνωστοί δεν είχαν ξεχάσει.....και μιά βραδυά σε μιά συντροφιά,κάποιος μιλά για μιά καινούργια δουλειά.......σεκιουριτάς στα ξενοδοχεία.....την επομένη αρχίζει ο αγώνας δρόμου για την άδεια του σεκιούριτι....η διαδικασία ήταν χρονοβόρα,ο εργοδότης σε αναμονή.....η μάνα έτρεξε,παρακάλεσε,ζήτησε να εκδοθεί η άδεια.....βρέθηκε δουλειά,έλεγε,μετά από τρία χρόνια ανεργίας....κι όλοι κατανοούσαν,από τον κατώτερο υπάλληλο μέχρι τον ανώτερο.....τελικά εμείς θα σωθούμε μεταξύ μας,με την αλληλοϋποστήριξη και την κατανόηση,αν πραγματικά το επιθυμούμε να σωθούμε....η άδεια εκδόθηκε σε χρόνο ρεκόρ,κι ο γιός απόψε πάει για δουλειά,5Ο χλμ.μακρυά από το σπίτι του,ωράριο 12-7π.μ. να φυλά τους ξέφρενους νεαρούς τουρίστες που διασκεδάζουν σε κέντρα νυχτερινά της περιοχής Μαλλίων  στην Κρήτη,που από κάποιο ρεπορτάζ δημοσιογράφου πρίν από χρόνια,πληροφορηθήκαμε,ότι σε ερώτησή τους  που βρίσκονται,απαντούσαν οι τουρίστες πάντα,ότι βρισκόταν στο Φαληράκι της Ρόδου....ο γιός βρήκε δουλειά και έχει χαρά......η μάννα ελπίζει,προσεύχεται και δεν αγωνιά....όλα θα πάνε καλά........

Δίχτυα από παλιά δαντέλα: Τη λένε Δόνα..

Το κείμενο αυτό προέρχεται από: Δίχτυα από παλιά δαντέλα http://anemondixtia.blogspot.com/#ixzz1Sa7ImF8n
Η φίλη μου Ρεγγίνα, μου επέτρεψε να φέρω κι εδώ στο σπίτι μου, τη Δόνα..

Τη λένε Δόνα.

Από το : Αηδόνα. 

Εκεί βρέθηκε και μετοίκησε στην Ερείκουσα στα χέρια της Σταυρούλας Κατέχη.

Η Σταυρούλα είναι η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου "Ερείκουσα".

Η Σταυρούλα βρήκε τη Δόνα στην Αηδόνα,  το 2005, όταν δεν είχε όνομα..

Όταν  ήταν ένα μικρούλι ανώνυμο χελωνάκι που έπεσε στο μονοπάτι, με απαλό τρυφερό καβούκι, ανυπεράσπιστο, φοβισμένο. Έτρεμε η καρδούλα του. 

Το  στέγασε προστατευτικά μέσα στα χέρια  της, και στην καρδιά της.

Ένοιωσε τη χελωνίτσα ζεστή μες την παλάμη της και δεν την άφησε ποτέ. 

Της έδωσε όνομα,  την έκανε δική της, την εξημέρωσε, όπως ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού και το τριαντάφυλλο, κι ας μην ήταν τόσο δυνατή σαν την αλεπού ούτε τόσο εύθραυστη όσο το τριαντάφυλλο.

Είναι η Δόνα του σπιτιού τους. 

Είναι υιοθετημένη κι αγαπημένη.

Είναι εξημερωμένη.

 Η Σταυρούλα είναι δυνατή γυναίκα  με ηγετική προσωπικότητα, αντοχές στα δύσκολα, δυναμική, που δεν αφήνει περιθώρια στο συναίσθημα να ξεχειλίσει.

Εκτός ίσων αν  βρεθεί η Δόνα στο μονοπάτι της, ή αν  τύχει στο δρόμο της ο Πεπίτο, το πληγωμένο ταχυδρομικό περιστέρι.. 

Τότε ξεχειλίζει η Τρυφερότητα.. 

Αμέσως οργανώνει άγρυπνη φροντίδα με απαράμιλλη μεθοδικότητα.

Η Στοργή της είναι ορμητική, όσο η αποφασιστικότητά της.

--------------------------------------------------------------------------------------------------

«Τι σημαίνει «εξημερώνω»;» (...) «Είναι κάτι πολύ ξεχασμένο», είπε η αλεπού. «Σημαίνει «δημιουργώ δεσμούς"». «Δημιουργώ δεσμούς;» «Βέβαια», είπε η αλεπού. «Για μένα, ακόμα δεν είσαι παρά ένα αγοράκι εντελώς όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα αγοράκια. Και δεν σ' έχω ανάγκη. Και δεν μ' έχεις ανάγκη ούτε κι εσύ. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Όμως, αν μ' εξημερώσεις, θα 'χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. θα 'σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο, θα 'μαι για σένα μοναδική στον κόσμο...» «Αρχίζω να καταλαβαίνω», είπε ο μικρός πρίγκηπας. «Υπάρχει ένα λουλούδι... νομίζω ότι με έχει εξημερώσει...» «Μπορεί», είπε η αλεπού. (...) Αλλά η αλεπού ξαναγύρισε στην ιδέα της: «Ή ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι με κυνηγούν. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους, κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν μεταξύ τους. Έτσι πλήττω λιγάκι. Αλλά αν μ' εξημερώσεις, η ζωή μου θα 'ναι σα φωτισμένη απ' τον ήλιο. θ' αναγνωρίζω έναν ήχο βημάτων πού θα 'ναι διαφορετικός απ' όλους τους άλλους. Τ' άλλα βήματα με κάνουν να ξαναγυρνώ κάτω απ' τη γη. Τα δικά σου θα με καλούν σα μουσική να βγω απ' την υπόγεια φωλιά μου. Και μετά, κοίτα! Βλέπεις εκεί κάτω τους κάμπους με το στάρι; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το στάρι εμένα μού είναι άχρηστο. Οι κάμποι του σταριού δεν μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι θλιβερό. Αλλά έχεις μαλλιά χρυσαφιά. Έτσι θα 'ναι θαυμάσια, αν μ' εξημερώσεις! Το στάρι, που είναι χρυσαφί, θα με κάνει να σε θυμάμαι. Και θα μ' αρέσει ν' ακούω τον άνεμο στα στάρια...» Η αλεπού σώπασε καί κοίταξε για πολύ το μικρό πρίγκηπα: «Σε παρακαλώ ...εξημέρωσέ με!», είπε. (...) Έτσι ο μικρός πρίγκηπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίασε η ώρα της αναχώρησης: «Α!» είπε η αλεπού... «θα κλάψω». «Εσύ φταις», είπε ο μικρός πρίγκηπας, «εγώ δεν ήθελα καθόλου το κακό σου, αλλά θέλησες να σ' εξημερώσω». «Ναι σίγουρα», είπε η αλεπού. «Αλλά θα κλάψεις!», είπε ο μικρός πρίγκηπας. «Ναι σίγουρα», είπε η αλεπού. «Τότε δεν κερδίζεις τίποτα!» «Κερδίζω», είπε η αλεπού, «εξ αιτίας του χρώματος που έχει το στάρι.» Μετά πρόσθεσε. «Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις ότι το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο, θα ξανάρθεις να μ' αποχαιρετήσεις, κι εγώ θα σου χαρίσω ένα μυστικό.»( Απόσπασμα από το "Μικρό Πρίγκιπα" του Αντουάν Ντε Σαιντ Εξιπερύ - Antoine de Saint-Exupery - Le petit prince).

Δίχτυα από παλιά δαντέλα: Τη λένε Δόνα..