Κυριακάτικο χειμωνιάτικο πρωινό

Οι σκέψεις χορεύουν ακανόνιστα στο μυαλό μου όπως ακριβώς χορεύουν και λικνίζονται  οι φλόγες στο αναμμένο τζάκι ,το σημερινό βροχερό χειμωνιάτικο πρωινό,στο σπίτι  που   οριστικά θα αποχωριστώ στους πρόποδες του ιερού όρους Γιούχτα. Σήμερα  ήρθα με σκοπό να ξεκινήσω την μετακόμιση…..οι φλόγες όμως του τζακιού με συνεπαίρνεστε και με καθηλώνουν στη θέα τους……λεπτές,λυγερές,όμορφες,εκθαμβωτικές, βιάζονται στο χορό τους  για να χαθούν οριστικά……έτσι ακριβώς όπως χάνεται η κάθε στιγμή της ζωής μας……και  κυλά στο ποτάμι του χρόνου ,ίδια σταγόνα με όλες τις άλλες,χωρίς ξεχωριστή υπόσταση και ταυτότητα……είναι το τελευταίο πρωινό στο σπίτι αυτό….ένα σπίτι που σύντομα γνώρισα κι αγάπησα,όπως  εξ άλλου αγαπώ κάθε τι  που έχει σχέση με τα παιδιά μου……ήμουνα  επιθυμητή επισκέπτης, όπως μ΄έχουν συνηθίσει μέχρι  σήμερα…..μου δίδουν κλειδί και  περιμένουν να γυρίσουν να βρούν ένα σπίτι όμορφο,καθαρό,με σεβασμό πάντα στην ατομικότητά τους…..κάθε γωνιά δική τους που είναι αναγκαία  επιλογή τους,έχει την αύρα τους μα και κάτι από τη ζωή μου……η εναλλαγή,η διακόσμηση,η διαφορετικότητα του χώρου και του τόπου  με ανανεώνει σε συνδυασμό με την ελευθερία μου για τις επισκέψεις μου……και η οριστική μετακόμιση,πάντα με πληγώνει…..ο χρόνος τρέχει  και μαζί του οι υποχρεώσεις μου……

ξεκίνησα πρωί,και σαν έφθασα στην αυλή με το κλειδί στο χέρι, έτρεχα να μπω μέσα στο σπίτι για να ζεσταθώ…….ο δυνατός αέρας,το βουνίσιο κρύο και η ψιλή βροχή πάγωσαν τα χέρια και το πρόσωπό μου στη στιγμή όμως το βλέμμα μου και τα πόδια μου σταματούσαν  στα φρεσκοσπασμένα,δροσερά κλαδιά των κυπαρισσιών που στόλιζαν το  βουνό. Κλαδιά παντού,στην αυλή,στην βεράντα,στα παράθυρα,στη σκέπη του σπιτιού…….βίαια κομμένα κλαδιά,μικρά  και μεγάλα Χριστουγενιάτικα δενδράκια που θα μπορούσαν τόσο όμορφα να στολιστούν και να ομορφύνουν κάποια σαλόνια σπιτιών,κείτουνταν  κάτω και κάπου-κάπου παρασειρόταν από την ορμή του αέρα…..ένιωθα ότι ζητούσαν βοήθεια να σηκωθούν ……….πρώτο μου μέλημα λοιπόν,αφού ζεστάθηκα για λίγο στον χώρο τον εσωτερικό,να βγώ στο κρύο και να μαζέψω τα κλαδιά…τι κρίμα που πέρασαν οι γιορτές…..όμως ποτέ δεν είναι αργά για φροντίδα κι αγάπη στα φυτά…….

.τα κλαδιά έσταζαν δάκρυα βροχής και κάποια είχαν προλάβει κιόλας να λερωθούν από τη λάσπη…..μάζεψα όσα μπορούσα για να μη βραχώ….τ ΄ακούμπησα προσεκτικά να στεγνώσουν και στάθηκα στο παράθυρο να δω το χειμωνιάτικο τοπίο από ψηλά και να μαζέψω κι άλλα κλαδάκια…..ομίχλη παντού….αστραπές,φωτίζουν βιαστικά την ατμόσφαιρα για να δώσουν τη θέση τους στις ισχυρές βροντές…..ένα φως φαίνεται αχνό κάπου μακρυά ,να αναβοσβήνει  και να χάνεται μες στη καταχνιά….είναι αεροπλάνο της γραμμής και μέσα είναι ο γιός μου ….Θεέ μου…τι βλέπω και τι νοιώθω μες την καταχνιά…….το βλέμμα μου ψάχνει τη μεγάλη εκκλησιά στον απέναντι λόφο,μια άγνωστη ακόμη σε μένα εκκλησιά……μα τι να ψελλίσουν τα χείλη μου….αφού  δεν φαίνεται ούτε η εκκλησιά…….κάποια φώτα στη σειρά,λίγο πιο χαμηλά σηματοδοτούν  τον κεντρικό  δρόμο….η εικόνα ξεχωριστή,εντυπωσιακή…..βροχή,βροχή…..και τι άλλο θα μπορούσα να δω…..χιόνι,χιόνι….περιμένω να δω……..μα να ,απομακρύνομαι για λίγο από τα παράθυρα,για να τακτοποιήσω τις κουρτίνες που κατέβασα και να σου ξαφνικά,αισθάνομαι το σπίτι να έχει φως…..η ομίχλη εξαφανίστηκε σε σύννεφα που έτρεχαν γοργά γύρω-τριγύρω από το σπίτι και το βουνό….

το θέαμα μαγευτικό…..κάποιος αέρας δυνατός  έπαιρνε την ομίχλη που έτρεχε σαν καπνός και σκόρπιζε το φως….να και μια αχνή στήλη,ουράνιου τόξου,ελπίδα πρωινή……οι φλόγες στο τζάκι εξακολουθούν να χορεύουν,ζωηρές…..μα και κάποιες ,λεπτές ακτίνες του ήλιου μπαίνουν μέσα στο σπίτι,περήφανες,αγέρωχες,λαμπερές……η εκκλησιά στο απέναντι λόφο έγινε ορατή με την κατακόκκινη στέγη της και το ψηλό καμπαναριό…..τώρα τι να ψελλίσουν τα χείλη μου…..η καταιγίδα πέρασε…..ένα απλό =δόξα τω Θεώ=.,τα σκυλιά του διπλανού σπιτιού ζωήρεψαν στη θέα ενός κοπαδιού από πρόβατα που μαζί με τον βοσκό,έτρεχαν στους πρόποδες του βουνού ,βιαστικά……όλα ήταν όμορφα…….κάτω η θάλασσα φαινόταν γαλάζια,ήρεμη…..και η μικρή κωμόπολη στα πόδια του βουνού, έλαμπε κι αυτή……καθαρή και ξεπλυμμένη από τη δυνατή βροχή…..θαρρεύτηκα κι εγώ….βγήκα  έξω στο βουνό…..

πήρα τη φωτογραφική μηχανή και τα απαραίτητα για να μαζέψω χόρτα και πρώιμα, ανοιξιάτικα  λουλούδια…..το τηλέφωνο χτυπά….ήταν ο γιός μου,έφθασε καλά στον προορισμό του……..περπατούσα ανάμεσα στις λάσπες και στα νερά…..ο ήλιος με συντρόφευε…..μα όχι για πολύ…….ο ουρανός άρχισε πάλι να σκοτεινιάζει…..συννεφάκια αραιά,γινόταν γρήγορα πυκνά και σκοτεινά…….έτρεξα στο σπίτι γοργά…..οι φλόγες στο τζάκι ακόμη χορεύουν…..οι δουλειές περιμένουν…..η εμπειρία μοναδική,οι αναμνήσεις  καλά φυλαγμένες στο μυαλό και στη φωτογραφική μηχανή…….η μέρα προχωρεί……και μια δουλειά ξαφνικά μου προέκυψε….να ψήσω καφέ στη χόβολη του τζακιού……ο καφές αργεί……πόσο μου αρέσει αυτή η αργοπορία…….το βλέμμα γύρω –τριγύρω και κάπου-κάπου στον καφέ,δεν χορταίνει να αποχαιρετά την κάθε γωνιά του αγαπημένου αυτού σπιτιού…….όλα χωράνε στο μυαλό μας και τα καλά και τα κακά…σήμερα πήρα μαζί μου τα καλά και αποχωρίστηκα το σπίτι…..θα ξαναγυρίσω να μαζέψω τη στάχτη από το σβησμένο πλέον τζάκι….θα την πάρω μαζί μου όπως και τα κλαδιά και θα τα κάνω λίπασμα στα δικά μου φυτά,στην αυλή του σπιτιού μου.

Οι μοναδικές μου νεραντζιές....

Το κάλεσμα της αγαπημένης μου Τατιάνας να συμμετέχω ως φανταστική και εφευρετική ηρωίδα σε γνωστό παραμύθι σε συνδυασμό με την είδηση οτι επιτέλους τα δυο παλιά, γειτονικά σπίτια ,ανακαινίζονται, ήταν πρόκληση για μένα να γράψω λίγα λόγια ,έκφραση συναισθημάτων και παιδικών αναμνήσεων. 

Κάθε σπίτι έχει τη δική του μοναδική ιστορία, κάποιες ιστορίες μοιάζουνε γιατί είναι λίγο-πολύ συνηθισμένες, καλότυχες και ευτυχισμένες...κάποιες άλλες έχουν ποικιλία....κάθε μια όμως είναι ξεχωριστή, αναλλοίωτη στη μνήμη .Λίγο λιγότερο από έναν αιώνα πριν, χτίσθηκε ένα μεγάλο, γωνιακό, τετράγωνο σπίτι, κάπου εκεί σε ένα μικρό σοκάκι, πίσω από την κεντρική αγορά της πόλης μου, μια ασκελιά δρόμο από την εκκλησία του Αι Μηνά. Κτίστηκε μεγάλο και ευρύχωρο για να στεγάσει τις ανάγκες μιας πολυπληθούς προσφυγικής οικογενείας από την χαμένη Ιωνία. Αυτό το σπίτι, άκουγα τον πατέρα μου που είχε ήδη εγκατασταθεί σε άλλη γειτονιά, και είχε φτιάξει το πατρικό μου, να το αποκαλεί σπίτι των αδελφαδων του. Για το δικό του πατρικό, δεν μιλούσε.....είχε μείνει εκεί σ ένα παρόμοιο στενό, πίσω από την κεντρική αγορά, δίπατο, μεγαλοπρεπές με μια μεγάλη καρυδιά στην αυλή. Πολλά χιλιόμετρα μακρυα είχε χαθεί ο μεγαλύτερος αδελφός ,που η μοίρα τοθελε ναναι μεγάλος για να πολεμήσει και πιθανόν ναναι θαμμένος κάπου, άγρυπνος φύλακας των χαμένων εδαφών.

Τα άλλα παιδιά, μεγάλωσαν στην προσφυγιά....μεγάλωσαν ,οι αδελφαδες έγιναν πολύ ωραίες κοπέλες και νωρίς-νωρίς έφτιαξαν το δικό τους σπιτικό.....το μεγάλο, γωνιακό, τετράγωνο σπίτι χωρίστηκε στα δυο....από τετράγωνο, έγιναν δυο ορθογώνια, δίπατα πλέον σπίτια με μακρόστενη αυλή....όριο ήταν ένα μικρό πέτρινο τοιχίο, ανάμεσα σε δυο πανύψηλες, λιγνές, νεραντζιές....οι αυλές είχαν πολλά λουλούδια και φυτά, συμμετρικά φυτεμένα σε παρτέρια η σε μεγάλα βαρέλια που μοσχομύριζαν από μακρυα....από μακρυα όμως έβλεπε κανείς και τις δυο ψιλόλιγνες νεραντζιές, σήμα κατατεθέν για την εύρεση των δίπατων σπιτιών....οι νεραντζιές αυτές χαράχτηκαν στη μνήμη μου γιατί είναι πράγματι μοναδικές....στο διάβα της ζωής μου μέχρι τώρα έχω γνωρίσει αρκετές μικρές φουντωτές νεραντζούλες .....αρνούμαι να δω η πράγματι δεν υπάρχουνε άλλες τόσο όμορφες ψιλόλιγνες νεραντζιές.....όταν σαν παιδί χανόμουνα στα στενά του Αι Μηνά, δυο πράγματα ξεχώριζα από μακρυα,το πανύψηλο καμπαναριό του Αγίου και τις ψιλόλιγνες νεραντζιές με τα πελώρια, ζουμερά, νεράντζια.

Σαν έκανα επίσκεψη στο ένα η στο άλλο σπίτι, έπαιζα κυνηγητό, κρυφτό, χορό γύρω από την μια η την άλλη νεραντζιά....τα παιχνίδια μου ήταν μοναχικά....κι επειδή συχνά ενοχλούσα, θυμάμαι πως οι θειαδες μου μου έδιναν ένα μικρό ξύλινο καρεκλάκι να κάτσω ήσυχα στον ίσκιο της μιας η της άλλης νεραντζιάς....καθόμουνα κι ονειρευόμουνα....ονειρευόμουνα να σκαρφαλώσω ανάμεσα στα πλατιά κλαδιά ,να δω τον κόσμο από ψηλά...να φθάσω το καμπαναριό του Αι Μηνά, να ακουμπήσω το μεγάλο ρολόι του που μετρούσε ρυθμικά-ρυθμικά τις ώρες...να νοιώσω μια ξεχωριστή ομορφιά.....άλλοτε πάλι, θυμάμαι, να κουνώ τις νεραντζιές να πέσουν τα νεραντζιά για να φτιάξουν οι θειες μου γλυκό.....τα παιχνίδια μου ήταν μοναχικά....υπήρχε ένα μεγάλο αγόρι στο ένα σπιτικό, όμορφο, μα αδύνατο κι ασθενικό....αυτό το αγόρι δεν έπαιζε κρυφτό, κυνηγητό...διάβαζε, έγραφε, ζωγράφιζε και αργότερα έμαθα ότι είχε πολύ ταλέντο στη ζωγραφική, ήταν σοφό, γιατί ήταν μεγάλο ,είχε σάκα και πήγαινε στο σχολείο....

.τα χρόνια περνούσαν, οι νεραντζιές μεγάλωναν, ψήλωναν και το αγόρι έπαυε πια να βρίσκεται στην αυλή....ήταν ξαπλωμένο στο κρεββάτι του, στο πάνω όροφο του σπιτιού και το παράθυρο του ήταν δίπλα ακριβώς από τα κλαδιά των νεραντζιών....ποσό μεγάλη ήταν για μένα η χαρά να επισκέπτομαι το αγόρι αυτό και να κοιτώ τις νεραντζιές που ήταν όμορφες και κοντινές....ήθελα αν γινότανε να ανοίξω το παράθυρο και να στροβιλιστώ στα μπερδεμένα τους κλαδιά να για να δω την πόλη από ψηλά....ήταν όμως όλα απαγορευτικά....ανέβαινα για λίγο στο δωμάτιο του μικρού αγοριού έκανα σιωπή, ήμουνα σοβαρή κι έφευγα με βαριά καρδιά και πολλές απορίες......

Ένα  βαρύ, χειμωνιάτικο βράδυ, παραμονή της εορτής του Αι -Γιάννη του Βαπτιστή, που ήταν και η γιορτή του μικρού αγοριού, είδα παράξενα πράγματα να συμβαίνουν στο σπίτι μας. Ήρθαν κάποιοι συγγενείς από το χωριό να μείνουν, λέει στην πόλη, καλοντυμένοι μα θλιμμένοι. Είδα τη μητέρα μου να μη τους καλωσορίζει με χαρά και με πρωτοχρονιάτικα γλυκά . Έφυγε από το μικρό μας σαλονάκι και χάθηκε στο δωμάτιο της....μετά είδα τους γονείς μου και τους δυο, καλοντυμένους με σκουρόχρωμα ρούχα να φεύγουν βιαστικά.....

Κοιμήθηκα με συντροφιά μα και με περίσσια ερωτηματικά.....την επομένη ξύπνησα πρωί-πρωί και ξεκίνησα για τα σπίτια με τις νεραντζιές....ήταν απαγορευτικό.....στα λόγια μόνο, γιατί αν και μικρό παιδί ήμουνα πολύ αποφασιστική....με φωνές και με σπρωξιές προσπαθούσε ένας συγγενής που είχε αναλάβει την φροντίδα μου να με κρατήσει στο σπίτι μου......τελικά θυμάμαι φύγαμε μαζί για να πάμε βόλτα στην αγορά.....όμως οι ψιλόλιγνες νεραντζιές ήταν εκεί και μου δειχναν τον δρόμο, να χαθώ μες τα στενά του Αι-Μηνά και να βρεθώ στο σπίτι με σιγουριά....έτρεχα γιατί κρύωνα.....η πόρτα ορθάνοιχτη, μπαίνω στην αυλή, φέρνω ένα γύρω από τον κορμό της νεραντζιάς και προχωρώ προς το σαλόνι.....πάγωσα στη θέα του ξύλινου κρεββατιού που κείτονταν το μικρό αγόρι κι έφυγα τρέχοντας πίσω....κτυπώ με δύναμη το κεφάλι μου στον κορμό της νεραντζιάς, τάχατες από απροσεξία και ξεσπώ σε κλάμματα...τα δάκρυά μου έσταζαν στον κορμό της νεραντζιάς....ξαφνικά όλα χάθηκαν.....κάποιος με πήρε μακρυά.....περνούσε ο καιρός, εγώ επισκεπτόμουνα τα σπίτια αυτά, ήθελα να συνεχίσω το κλάμμα μου στον κορμό της νεραντζιά;, 

αλλά πως, υπήρχε σιωπή.....μετά από λίγο καιρό, το διπλανό σπίτι γέμισε από ζωή με την παρουσία ενός κοριτσιού....οι επισκέψεις μου ήταν πιο συχνές στην αυλή του διπλανού σπιτιού με τα παιχνίδια και τα ξεφωνητά από τις φωνές των πολλών παιδιών που παίζανε κρυφτό, κυνηγητό, χορό, γύρω από την ψιλόλιγνη νεραντζιά....εγώ κοιτούσα μοναχά....είχα μνήμες και πολλές απορίες.....τα χρόνια πέρασαν....οι ιδιοκτήτες χαρούμενοι ή πικραμένοι έφυγαν ...οι πόρτες 'έκλεισαν..μιά ξύλινη καφετιά, δίπλα σε μια σιδερένια γαλάζια, παράθυρα κλειστά....και τα νεράντζια εκεί ψηλά, ολοστρόγγυλα, κιτρινωπά ,ωρίμαζαν και έπεφταν χωρίς ποτέ να νοιαστεί να τα μαζέψει και να φτιάξει γλυκό...ο χρόνος κυλούσε και τα σπίτια άρχισαν να λυγίζουν και να χάνονται σιγά-σιγά....οι κλειδαριές από τις πόρτες είχαν πάμπολλες φορές παραβιαστεί και ίσως κάποιοι άστεγοι εκεί να είχαν κοιμηθεί....πονούσε η ψυχή μου όταν περνούσα από κεί.......όμως περνούσα για να δω, οι νεραντζιές με τα ασύμμετρα, μεγάλα κλαδιά τους αγκάλιαζαν όλη την ασχήμια και την εγκατάλειψη....και τα νεράντζια εκεί.....

ο χρόνος κυλά και μαζί του οι άνθρωποι, τα σχέδια τους, τα όνειρά τους.....τα σπίτια ανακαινίζονται για να γίνει ένα δίπατο, μεγαλόπρεπο, γωνιακό εστιατόριο με αυλή, θέα, αίθριο.....οι εργάτες δουλεύουνε εντατικά....έτσι κάποια μέρα, τα βήματά μου με πήγανε εκεί....η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, τα πόδια μου τρέμανε..μα προχωρούσα αγέρωχη την μεγάλη αυλή, χωρίς τοιχίο, αγκάλιασαν τα χέρια τους τους χοντρούς πλέον κορμούς των δίδυμων νεραντζιών ,προχώρησα, ανέβηκα την μαρμάρινη σκάλα με την σιδερένια κουπαστή και βρέθηκα στο μικρό δωμάτιο του ασθενικού αγοριού.....τα κλαδιά των νεραντζιών είχαν μεγαλώσει πολύ, έσπασαν το παράθυρο και είχαν μπεί μέσα στο μικρό δωμάτιο, εκεί που ήταν το μικρό του κρεββατάκι...

τώρα πιά μπορούσα να πιάσω τα ασύμμετρα κλαδιά της νεραντζιάς,να τα τραβήξω κοντά μου και να ανεβώ εκεί ψηλά....τώρα είναι πιά αργά...κι εκεί ο τόνος της φωνής ενός από τους ιδιοκτήτες με ξυπνά...........εδώ θα γίνει ένα ωραίο αίθριο με θέα τις νεραντζιές ........... τις μοναδικές μου νεραντζιές....

Καλή Χρονιά!

Με τη σύνταξη στο χέρι..

Πρώτη μέρα του Φλεβάρη,πρώτη μέρα στο σπίτι,ένας νέος τρόπος ζωής από σήμερα για μένα αρχίζει,μια αίσθηση ελευθερίας με κατακλύζει.Το τέλος της επαγγελματικής μου ζωής.....τριάντα επτά χρόνια.....σ΄ολες τους τις αποχρώσεις,δημιουργικά,παραγωγικά,ήρεμα,ταραχώδη....πήρα και έδωσα αρκετά,πήρα επαίνους μα και απογοήτευση,πήρα θάρρος και δύναμη μα και αποθάρρυνση,έκανα λάθη ,κι έμαθα απ΄αυτά....η πορεία της ζωής μου  αλλάζει ....σκέψεις πολλές,όνειρα όμορφα,μία μέρα,κρύα,βροχερή,καθαρά χειμωνιάτικη.Ξύπνησα χαράματα από συνήθεια και κρατώντας σφιχτά-σφιχτά με τα παγωμένα χέρια μου,τη ζεστή φλυτζάνα με τον αχνιστό καφέ,έψαχνα με το βλέμμα μου μια μόνιμη  γωνιά για την πρωινή μου απόλαυση......κάτι που το είχα στερηθεί για χρόνια....τον πρωινό μου καφέ,τον έπινα,αν τον έπινα ποτέ μέχρι τέλους,περιφερόμενη στο σπίτι και με το μάτι στο ρολόι του τοίχου.....η γωνιά με καλούσε,είναι ο μικρός χώρος μπροστά από την τζαμαρία του σπιτιού μου που έχει άπλετο φως και εικόνες από τον πολυσύχναστο δρόμο και την ήσυχη μου γειτονιά...τα φώτα από τα ανοιχτά παράθυρα αρχίζουν σιγά-σιγά να σβήνουν,οι άνθρωποι έχουν ήδη ξεκινήσει για τις δουλειές τους,...και τώρα η συνέχεια της εικόνας που δεν έβλεπα μέχρι σήμερα...ο ουρανός,κατάμαυρος αρχίζει αχνά-αχνά να διακρίνεται από το φως της ημέρας και  να δίνει  ελπίδες.....ένα παράθυρο,χωρίς φως,χωρίς κουρτίνες με παντζούρια πάντα ανοιχχτά,διακρίνεται καθαρά από την γωνιά μου....έχει άραγε ιδιοκτήτη το δωμάτιο αυτό..αναρωτήθηκα και πριν προλάβω να σκεφθώ ,το θέαμα με έξέπληξε.....το φως της κρύας,χειμωνιάτικης μέρας με βοηθούσε να διακρίνω τα αντικείμενα του δωματίου.....ήπια δυό γουλιές ζεστό καφέ,

ξανακοίταξα για να βεβαιωθώ ότι αυτό που έβλεπα ήταν αληθινό και σταυροκοπήθηκα στο θέαμα τριών αντικειμένων.....μπροστά στο παράθυρο με θέα τον δρόμο υπάρχει ένας ανθρώπινος άσπρος,πλαστικός σκελετός με το κρανίο σ΄όλο του το μεγαλείο.....τώρα θυμήθηκα πως ο ιδιοκτήτης είναι γιατρός...μπα σε καλό του είπα,τον έβαλε εκεί για να τρομάζει τους αφελείς και τους εν δυνάμει κλέφτες.....αντικείμενο χρηστικό....΄καθώς σιγά-σιγά η μέρα έδινε φως στον συννεφιασμένο ουρανό,διέκρινα και  άλλα δύο αντικείμενα....μία σιδερένια σκάλα,υψηλή μέχρι το ταβάνι,μπροστά από μία υπερπλήρη από βιβλία,ξύλινη βιβλιοθήκη.........ο ανθρώπινος σκελετός είναι στο ύψος του ανθρώπου,δηλαδή είναι το πιό μικρό αντικείμενο......σε  σχέση με την σκάλα που σε προκαλεί να την ανεβάσεις και τη βιβλιοθήκη που σε προκαλεί να την εξιχνιάσεις......πόσες φορές ανεβοκατέβηκα σκαλοπάτια επιτυχίας και αποτυχίας αναρωτήθηκα,πόσα βιβλία, Θεέ μου διάβασα ,πόσες φορές χάρηκα με τον πλούτο της σοφίας των βιβλίων,πόσες φορές έκλαψα,αγχώθηκα,ξενύχτησα πάνω από βιβλία με χρήσιμες ή λιγότερο χρήσιμες πληροφορίες και γνώσειςtκαι τώρα με το φλυτζάνι τον ζεστό καφέ  που ακόμη δεν τελείωσε,αναρωτιέμαι πόσο γρήγορα πέρασε η ζωή που ακόμη δεν τερμάτισε....

Ευχαριστώ το Θεό  για τη δύναμη που μου έδωσε να ανεβοκατεβαίνω τόσες μα τόσες σκάλες στη ζωή μου και να έχω τη δυνατότητα να διαβάσω κάποια βιβλία...όμως η ζωή είναι μεγάλη και ταυτόχρονα μικρή,ο άνθρωπος μικρός,πολύ μικρός,ανεπαρκής για να κατακτήσει όσες γνώσεις θέλει να κατακτήσει.....ο άνθρωπος είναι μικρός,αν και σοφός,έμπειρος,δυνατός,πλούσιος ή φτωχός.....είναι μικρός και ταυτόχρονα φοβερός,πέρα για πέρα απωθητικός όπως αυτός ο άσπρος,πλαστικός ανθρώπινος σκελετός.......οι μέρες πέρασαν.....ήρθε η άνοιξη...ο χρόνος γοργά περνά....η θέα από το παράθυρο αλλάζει σταδιακά.....

ο ουρανός είναι πιο καθαρός και φωτεινός,τα δέντρα βγάζουν νέα κλαδιά κι ανθούς,τα πουλιά κελαηδούν,το θέαμα από το παράθυρο έγινε πια οικείο....τα αντικείμενα στέκουν ακίνητα εκεί.......για να μαρτυρούν την ανθρώπινη μοίρα........ 

"Καληνύχτα, λοιπόν..."

Με τυμπανοκρουσίες, αλαλαγμούς

και ήχους σαλπίγγων

επελαύνει κατά του σκότους το φως.

Από τις παρυφές του σύμπαντος

κατακρυλάει ξεπλένοντας

τη μαυρίλα της νύχτας

καταχωνιάζοντάς την στα βάραθρα,

ώσπου να καταποντιστεί έντρομη

στα τάρταρα της γης

και στων ωκεανών τις αβύσσους.

Χαίρε ! φως ιλαρόν, άσπιλον, φαιδρόν,

φως τερπνόν, ευφρόσυνον και ευώδες.

Η επαχθής δυναστεία του φόβου καταλύεται

και τα μιάσματα του σκότους

διασκορπίζονται πανικόβλητα

στην κυρίαρχη,επιβλητική παρουσία σου.

Διαρρηγνύοντας το κέλυφος

των βασανιστικών νυχτερινών στοχασμών

και των εφιαλτικών ενυπνίων

διαποτίζεις ως τα τρίσβαθα την ψυχή,

με τον καταιγισμό της λαμπρότητάς σου

και τη γλυκύτητα της παραμυθίας σου.

Αναζωογονείς τις απελπισμένες ελπίδες

και σταλάζεις στις πληγές των βασάνων

θείο το βάλσαμο της απολύτρωσης.

Και ταξιδεύουν ευδαίμονες

μέσα στην έγχρωμη, στιλπνή διαφάνειά σου

οι μυρωμένες θαλάσσιες αύρες,

τ΄ασημοδέλφινα κι οι γοργόνες,

τα τρεχαντήρια κι οι σκούνες,

τα πετούμενα κι οι οσμές και τα σύννεφα

και αναπέμπει δοξαστικούς ύμνους

μυριόστομη η πλάση,

υποκλινόμενη στο απόλυτο μεγαλείο

της εκτυφλωτικής σου λαμπρότητας.

Χαίρε! φως ιερό, θεόσταλτο,θείο,

στην πλημμύρα των όντων

του Φοίβου Απόλλωνα γενναιόδορη χορηγία.

Χαίρε! φως, των ψυχών αγλάισμα

και των εγκοσμίων πραότητα και ειρήνη.

Χαίρε! φως αέναο, ένδοξο των Ελλήνων. 

Είναι το ποίημα του Ηρακλή Βουλγαράκη από την τρίτη ποιητική του συλλογή "Καληνύχτα λοιπόν", εκδόσεις: Λογοτεχνικός Σύνδεσμος Ηρακλείου.

Ένοιωσα διαβάζοντάς το περηφάνια-έννοια παρεξηγημένη στους δύσκολους καιρούς που ζούμε.. 

Το Ελληνικό Φως, το κουβαλάμε οι Έλληνες στην ψυχή μας και δεν πρόκειται να σβήσει Ποτέ ! 

Το μεταφέρουμε από γενιά σε γενιά.

Θέλησα να μοιραστώ μαζί σας αυτή μου τη Συγκίνηση.

Πανικός στα Μάλια από τις “γουρούνες” που τρομοκρατούν

ΠΑΤΡΙΣ

Πηγή: Εφημερίδα Πατρίς (http://www.patris.gr/) Συντάκτης άρθρου: Πατρίς (Email: patris@patris.gr) Κατηγορία άρθρου: Τουρισμός Hμ/νία - Ώρα: 29/7/2011, 14:46

Πανικός στα Μάλια από τις “γουρούνες” που τρομοκρατούν

Νύχτα τρόμου προχθές καθώς έκαναν ράλι μέσα στον οικισμό

---

Του Θάνου Περβολαράκη

Εικόνες απείρου κάλλους με εκατοντάδες γουρούνες να κυκλοφορούν σε κάθε δρόμο των Μαλίων δημιουργώντας προβλήματα κυκλοφορίας στην περιοχή κι εγκλωβίζοντας τους κατοίκους που δεν μπορούσαν να κινηθούν με ασφάλεια επικρατούσαν χθες στο τουριστικό θέρετρο της ανατολικής Κρήτης.
Η άφιξη τις τελευταίες ημέρες εκατοντάδων Βρετανών κυρίως από το Λούτον της Αγγλίας οι οποίοι κατά ομάδες ενοικιάζουν τα συγκεκριμένα μοτοποδήλατα, προκάλεσε κυκλοφοριακό έμφραγμα στην περιοχή των Μαλίων ενώ η επικίνδυνη οδηγική συμπεριφορά ορισμένων Βρετανών οδήγησε τους κατοίκους να καταγγείλουν δεκάδες περιστατικά στο αστυνομικό τμήμα της Χερσονήσου.
Η προχθεσινή βραδιά στα Μάλια ήταν η χειρότερη των τελευταίων ετών όπως μας είπαν κάτοικοι, καταστηματάρχες αλλά και αστυνομικοί.
«Οι κάτοικοι παραπονούνταν και με το δίκιο τους ότι οι οδηγοί αυτών των μηχανών οδηγούν επικίνδυνα, τρέχουν σε κατοικημένες περιοχές κοκ. Πηγαίναμε να ελέγξουμε την κατάσταση και την ίδια στιγμή ανάλογα περιστατικά εμφανίζονταν και σε άλλα σημεία» τόνισε αστυνομικός.
Στο σημείο γύρω από το Κοιμητήριο Μαλίων, επικράτησε πανικός ενώ από τους περίπου 1000 τουρίστες, συνελήφθησαν οχτώ για διατάραξη ασφάλειας συγκοινωνιών καθώς αποτελούσαν δημόσιο κίνδυνο. Στο σημείο, με παρέμβαση της Δημοτικής Αρχής Χερσονήσου, έσπευσε ο Εισαγγελέας Ηρακλείου και μεγάλη αστυνομική δύναμη ενώ κατατέθηκαν εκ μέρους της δημοτικής αρχής 146 μηνύσεις
Σε δηλώσεις του ο δήμαρχος Χερσονήσου Ζ. Δοξαστάκης καταδίκασε τα φαινόμενα αυτά που δυσκόλεψαν και έθεσαν τη ζωή κατοίκων, εμπόρων και παραθεριστών των Μαλίων. «Η κατάσταση υπερέβη κάθε όριο. . Ήταν τόσο έκρυθμη η λειτουργία των Μαλίων όπου κάτοικοι επιχειρηματίες εξανέστησαν. Το Αστυνομικό Τμήμα Χερσονήσου επιλήφθηκε αυτών των περιστατικών που προκλήθηκαν από την παρουσία και την άφιξη 1000 Βρετανών οι οποίοι εκμίσθωσαν αμέσως αυτά τα τρίκυκλα και τετράκυκλα οχήματα αρχίζοντας με τρόπο ανεξέλεγκτο και πέρα από τα ελεγχόμενα πλαίσια των δυνατοτήτων που έχει η περιοχή να δεχτεί όλη αυτή την επιβάρυνση, να λειτουργούν με τρόπο απαράδεκτο και να θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές , την ασφάλεια και την υγιεινή. Εμείς πολύ σύντομα, από τον περασμένο Απρίλιο είχαμε πει ότι οι εμπλεκόμενες υπηρεσίες θα πρέπει να επιληφθούν άμεσα και μάλιστα οργανωμένα. Το δημοτικό συμβούλιο έπραξε αυτά που μπορούσε και κατηγορηθήκαμε για την αυστηρότητα των μέτρων μας» είπε ο κ. Δοξαστάκης
Πάντως και οι καταστηματάρχες παραπονιούνται για την κατάσταση που επικρατεί, καθώς όπως μας είπαν η παρουσία τόσων πολλών μηχανών φοβίζει τους τουρίστες που θέλουν να κάνουν τις αγορές τους και δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν με ασφάλεια στην περιοχή.
Πληροφορίες αναφέρουν ότι οι οδηγοί αυτών των μηχανών πολλές φορές στήνουν και αγώνες με τις «γουρούνες» θέτοντας όχι μόνο σε κίνδυνο τη ζωή των περαστικών αλλά και τη δική τους.

---

Αναδημοσίευση

---

Πνευματικά Δικαιώματα 1998 - 2002 © Εκδόσεις Α. Μυκωνιάτη Α.Ε.

---

Μάνα προσεύχεται..

Μάνα,απόψε πάω για δουλειά,είπε ο 27χρονος γιός στη μάννα του,ανοίγοντας με θόρυβο την πόρτα του σπιτιού.

Η μάνα,ακουμπισμένη στον νεροχύτη της κουζίνας της,ξαφνιάστηκε.Ακούμπησε  με τα χέρια της το πρόσωπό της,βεβαιώθηκε ότι είναι ξύπνια και άρπαξε γρήγορα-γρήγορα ένα μεγάλο κρεμμύδι κι άρχισε άσκοπα να το καθαρίζει....μα πρίν ακόμη ακουμπήσει το μαχαίρι στο κρεμμύδι,τα μάτια της είχαν βουρκώσει και το βλέμμα της θόλωσε...άφησε το μαχαίρι,ζούληξε το κρεμμύδι στα χέρια της και προσπάθησε να αντικρίσει κατάματα το γιό της που βρισκόταν ήδη δίπλα της.....η μάνα τάχασε....είδε ένα άλλο πρόσωπο στο πρόσωπο του γιού της που είχε καιρό να δεί...το πρόσωπό του έλαμπε και τα μάτια μου ήταν τόσο μα τόσο εκφραστικά...είχε χαρά,έλαμπε από χαρά το παιδί της.....δεν είχε κανένα ενδοιασμό ούτε φόβο για το ξεκίνημα του.....η μάννα με σπασμένη φωνή ίσα-ίσα που πρόλαβε και ψέλλισε,καλή αρχή,να προσέχεις,να χεις την ευχή μου και την ευχή της Παναγιάς.....ο γιός μάλλον δεν άκουσε όλα τα λόγια της,γιατί ήδη είχε φύγει τρέχοντας προς στη σκάλα για να πάει για δουλειά....η μάνα πήγε στα εικονίσματα και με δάκρυα χαράς,προσευχήθηκε για το νέο ξεκίνημα του παιδιού της......επιτέλους είδε το παιδί της χαρούμενο .......και δεν ήθελε να σκεφθεί τίποτα άλλο....όλα θα πάνε καλά,το ελπίζει και δε θέλει να παρακαλέσει γι αυτό....όλα θα πάνε καλά....επαναλαμβάνει κι απόψε και μοιράζεται τη χαρά της και τους προβληματισμούς της με τους φίλους της......προσπάθησε να μεγαλώσει όσο καλλίτερα μπορούσε τα παιδιά της....

ο μικρότερος ξεχώριζε.....ήταν άνετος από παιδί,έξυπνος,ετοιμόλογος.....άριστος μαθητής.....ξεχώριζε όπου πήγαινε......τα συγχαρητήρια πηγαίνανε στη μάνα που ταπεινά τα δεχότανε....το παιδί μεγάλωσε,με ευκολία πραγματοποίησε τα όνειρά του...φοίτησε σε πανεπιστήμιο της πρώτης του επιλογής,στην πρωτεύουσα,τέλειωσε κανονικότατα,προχώρησε σε μεταπτυχιακό σε πανεπιστήμιο της Αγγλίας,υπηρέτησε στο  στρατό,έγινε αξιωματικός  και όταν απολύθηκε,άρχισε να ψάχνει για δουλειά......έστελνε βιογραφικά,πήγαινε σε συνεντεύξεις,άψογα ντυμένος ,σοβαρός και λιγομίλητος....έπαιρνε υποσχέσεις,έκανε όνειρα μαζί με τους γονείς του και πίστευε σ΄ ένα λαμπρό μέλλον.....οι μέρες περνούσαν,οι μήνες,τα χρόνια.......οι υποσχέσεις έμειναν υποσχέσεις,οι αναζητήσεις συνεχιζόταν και οι απογοητεύσεις ακολουθούσαν.....κάποτε,κάποιος υποψήφιος εργοδότης,του τηλεφώνησε και τον κάλεσε για συνέντευξη.....ταξίδεψε γύρω στα εκατό χλμ.με την χαρά της αναμονής για εύρεση εργασίας....ο εργοδότης του άνοιξε τα μάτια...τον συμβούλεψε να αλλάξει το βιογραφικό του,να γράψει ότι είναι απόφοιτος Λυκείου και ότι γνωρίζει ξένες γλώσσες....μ΄αυτή την αλλαγή,είχε πιθανότητες να προσληφθεί στην εταιρεία.....ο νεαρός δέχτηκε,η πρόσληψη δεν έγινε,αλλά ο νεαρός εξακολουθούσε να στέλνει τα δεύτερα βιογραφικά.....αναμονή στην αναμονή....ο νεαρός κλεινόταν στον εαυτό του,απέφευγε ερωτήσεις των γονιών,απέφευγε τους φίλους του,γινόταν σκοτεινός και σκεπτικός....η μάνα αγωνιούσε,ώρες-ώρες λύγιζε,κάποτε θύμωνε πολύ και δεν ήταν ικανή να συμπαρασταθεί στο παιδί της......το έβλεπε και πονούσε....έμενε σιωπηλή,απόμακρη....μα εξακολουθούσε να ελπίζει και να παρακαλεί το Θεό για αλλαγή....

ταυτόχρονα έψαχνε,ρωτούσε και ζητούσε.......υποσχέσεις πολλές από φίλους,γνωστούς,επιχειρηματίες.....άρχιζε η τουριστική περίοδος.....όλοι ζητούσαν σερβιτόρους με πτυχίο τουριστικής σχολής.....ο γιος έκανε αιτήσεις για βοηθός σερβιτόρου και μπήκε σε λίστα αναμονής.....ο καιρός περνούσε.....οι γνωστοί δεν είχαν ξεχάσει.....και μιά βραδυά σε μιά συντροφιά,κάποιος μιλά για μιά καινούργια δουλειά.......σεκιουριτάς στα ξενοδοχεία.....την επομένη αρχίζει ο αγώνας δρόμου για την άδεια του σεκιούριτι....η διαδικασία ήταν χρονοβόρα,ο εργοδότης σε αναμονή.....η μάνα έτρεξε,παρακάλεσε,ζήτησε να εκδοθεί η άδεια.....βρέθηκε δουλειά,έλεγε,μετά από τρία χρόνια ανεργίας....κι όλοι κατανοούσαν,από τον κατώτερο υπάλληλο μέχρι τον ανώτερο.....τελικά εμείς θα σωθούμε μεταξύ μας,με την αλληλοϋποστήριξη και την κατανόηση,αν πραγματικά το επιθυμούμε να σωθούμε....η άδεια εκδόθηκε σε χρόνο ρεκόρ,κι ο γιός απόψε πάει για δουλειά,5Ο χλμ.μακρυά από το σπίτι του,ωράριο 12-7π.μ. να φυλά τους ξέφρενους νεαρούς τουρίστες που διασκεδάζουν σε κέντρα νυχτερινά της περιοχής Μαλλίων  στην Κρήτη,που από κάποιο ρεπορτάζ δημοσιογράφου πρίν από χρόνια,πληροφορηθήκαμε,ότι σε ερώτησή τους  που βρίσκονται,απαντούσαν οι τουρίστες πάντα,ότι βρισκόταν στο Φαληράκι της Ρόδου....ο γιός βρήκε δουλειά και έχει χαρά......η μάννα ελπίζει,προσεύχεται και δεν αγωνιά....όλα θα πάνε καλά........