Πρώτη μέρα του Φλεβάρη,πρώτη μέρα στο σπίτι,ένας νέος τρόπος ζωής από σήμερα για μένα αρχίζει,μια αίσθηση ελευθερίας με κατακλύζει.Το τέλος της επαγγελματικής μου ζωής.....τριάντα επτά χρόνια.....σ΄ολες τους τις αποχρώσεις,δημιουργικά,παραγωγικά,ήρεμα,ταραχώδη....πήρα και έδωσα αρκετά,πήρα επαίνους μα και απογοήτευση,πήρα θάρρος και δύναμη μα και αποθάρρυνση,έκανα λάθη ,κι έμαθα απ΄αυτά....η πορεία της ζωής μου αλλάζει ....σκέψεις πολλές,όνειρα όμορφα,μία μέρα,κρύα,βροχερή,καθαρά χειμωνιάτικη.Ξύπνησα χαράματα από συνήθεια και κρατώντας σφιχτά-σφιχτά με τα παγωμένα χέρια μου,τη ζεστή φλυτζάνα με τον αχνιστό καφέ,έψαχνα με το βλέμμα μου μια μόνιμη γωνιά για την πρωινή μου απόλαυση......κάτι που το είχα στερηθεί για χρόνια....τον πρωινό μου καφέ,τον έπινα,αν τον έπινα ποτέ μέχρι τέλους,περιφερόμενη στο σπίτι και με το μάτι στο ρολόι του τοίχου.....η γωνιά με καλούσε,είναι ο μικρός χώρος μπροστά από την τζαμαρία του σπιτιού μου που έχει άπλετο φως και εικόνες από τον πολυσύχναστο δρόμο και την ήσυχη μου γειτονιά...τα φώτα από τα ανοιχτά παράθυρα αρχίζουν σιγά-σιγά να σβήνουν,οι άνθρωποι έχουν ήδη ξεκινήσει για τις δουλειές τους,...και τώρα η συνέχεια της εικόνας που δεν έβλεπα μέχρι σήμερα...ο ουρανός,κατάμαυρος αρχίζει αχνά-αχνά να διακρίνεται από το φως της ημέρας και να δίνει ελπίδες.....ένα παράθυρο,χωρίς φως,χωρίς κουρτίνες με παντζούρια πάντα ανοιχχτά,διακρίνεται καθαρά από την γωνιά μου....έχει άραγε ιδιοκτήτη το δωμάτιο αυτό..αναρωτήθηκα και πριν προλάβω να σκεφθώ ,το θέαμα με έξέπληξε.....το φως της κρύας,χειμωνιάτικης μέρας με βοηθούσε να διακρίνω τα αντικείμενα του δωματίου.....ήπια δυό γουλιές ζεστό καφέ,
ξανακοίταξα για να βεβαιωθώ ότι αυτό που έβλεπα ήταν αληθινό και σταυροκοπήθηκα στο θέαμα τριών αντικειμένων.....μπροστά στο παράθυρο με θέα τον δρόμο υπάρχει ένας ανθρώπινος άσπρος,πλαστικός σκελετός με το κρανίο σ΄όλο του το μεγαλείο.....τώρα θυμήθηκα πως ο ιδιοκτήτης είναι γιατρός...μπα σε καλό του είπα,τον έβαλε εκεί για να τρομάζει τους αφελείς και τους εν δυνάμει κλέφτες.....αντικείμενο χρηστικό....΄καθώς σιγά-σιγά η μέρα έδινε φως στον συννεφιασμένο ουρανό,διέκρινα και άλλα δύο αντικείμενα....μία σιδερένια σκάλα,υψηλή μέχρι το ταβάνι,μπροστά από μία υπερπλήρη από βιβλία,ξύλινη βιβλιοθήκη.........ο ανθρώπινος σκελετός είναι στο ύψος του ανθρώπου,δηλαδή είναι το πιό μικρό αντικείμενο......σε σχέση με την σκάλα που σε προκαλεί να την ανεβάσεις και τη βιβλιοθήκη που σε προκαλεί να την εξιχνιάσεις......πόσες φορές ανεβοκατέβηκα σκαλοπάτια επιτυχίας και αποτυχίας αναρωτήθηκα,πόσα βιβλία, Θεέ μου διάβασα ,πόσες φορές χάρηκα με τον πλούτο της σοφίας των βιβλίων,πόσες φορές έκλαψα,αγχώθηκα,ξενύχτησα πάνω από βιβλία με χρήσιμες ή λιγότερο χρήσιμες πληροφορίες και γνώσειςtκαι τώρα με το φλυτζάνι τον ζεστό καφέ που ακόμη δεν τελείωσε,αναρωτιέμαι πόσο γρήγορα πέρασε η ζωή που ακόμη δεν τερμάτισε....
Ευχαριστώ το Θεό για τη δύναμη που μου έδωσε να ανεβοκατεβαίνω τόσες μα τόσες σκάλες στη ζωή μου και να έχω τη δυνατότητα να διαβάσω κάποια βιβλία...όμως η ζωή είναι μεγάλη και ταυτόχρονα μικρή,ο άνθρωπος μικρός,πολύ μικρός,ανεπαρκής για να κατακτήσει όσες γνώσεις θέλει να κατακτήσει.....ο άνθρωπος είναι μικρός,αν και σοφός,έμπειρος,δυνατός,πλούσιος ή φτωχός.....είναι μικρός και ταυτόχρονα φοβερός,πέρα για πέρα απωθητικός όπως αυτός ο άσπρος,πλαστικός ανθρώπινος σκελετός.......οι μέρες πέρασαν.....ήρθε η άνοιξη...ο χρόνος γοργά περνά....η θέα από το παράθυρο αλλάζει σταδιακά.....
ο ουρανός είναι πιο καθαρός και φωτεινός,τα δέντρα βγάζουν νέα κλαδιά κι ανθούς,τα πουλιά κελαηδούν,το θέαμα από το παράθυρο έγινε πια οικείο....τα αντικείμενα στέκουν ακίνητα εκεί.......για να μαρτυρούν την ανθρώπινη μοίρα........
.jpg)
