Απουσία

Μέσα στην απρόσμενη και ξαφνική χιονιά της άνοιξης,έφυγε μια κυρία πλήρης ημερών,μια πραγματική αρχόντισσα,η τελευταία γειτόνισσα  μας.....ο θάνατός της,λογικός και αναμενόμενος......μας μάζεψε όλους εκεί στο σπίτι της.....μιά χούφτα ανθρώπους.....όλοι γείτονες δεύτερης γενιάς  και τα παιδιά μας.....γείτονες τρίτης γενιάς.........ήταν και κάποιοι συγγενείς της.......όλοι μαζί ......γύρω της  και όλοι κοιταζόμασταν στα μάτια και αναπολούσαμε τα χρόνια που ζήσαμε κοντά της και τις εμπειρίες μας από την παρουσία της......ήταν η πρώτη κάτοικος της γειτονιάς......ήρθε μαζί με τους γονείς της που έκτισαν τη μοναδική μονοκατοικία στην περιοχή.....ζούσε με τα μεγαλύτερα αδέλφια της που σταδιακά  έφευγαν ακολουθώντας τη μοίρα τους κι΄εκείνη εκεί να περιμένει τη δική της τη σειρά για να αποκατασταθεί οικογενειακά......την ίδια εποχή,κάποιοι άλλοι έκτιζαν το σπίτι τους μαζί με την οικογενειακή τους ευτυχία........δίπλα στη μονοκατοικία,παραδίπλα,απέναντι ,έτσι ώστε σιγά-σιγά να σχηματιστεί μια γειτονιά......

κι ενώ περίμενε τη δική της μοίρα,η μοίρα την έταξε να παρακολουθεί τις ζωές των γειτόνων της,είδε τους γάμους των γονιών μας,τις γεννήσεις μας,το μεγάλωμά μας.Παρακολουθούσε τα παιχνίδια μας,τις ζαβολιές μας,τα πειράγματά μας,τις φιλίες μας.Πότε-πότε γελούσε μελαγχολικά,άλλοτε μας συμβούλευε και μας μιλούσε πάντα με ηρεμία  και οι κουβέντες της ήταν συνετές και σοφές......τη σεβόμασταν πολύ όπως και οι γονείς μας.Αφοσιωμένη στις υποχρεώσεις των οικογενειών των αδελφών της ,δεν είχε περίσσιο χρόνο για άσκοπες καθημερινές επισκέψεις στα σπίτια των γειτονισσών της.Δεν έκανε επισκέψεις,αλλά σαν αρχόντισσα που ήταν δεχόταν επισκέψεις.....η βεράντα του σπιτιού της ήταν ο μαγνήτης της γειτονιάς....θυμάμαι κάθε απόγευμα,τα καλοκαίρια,να ανοίγει τη βαριά πόρτα του σπιτιού της,να πλένει και να σφουγγαρίζει τη βεράντα και μετά να κλείσει πάλι τη πόρτα της.Η πόρτα της και τα παράθυρά της ήταν κλειστά,τόσο χρόνο όσο χρειαζόταν να φορέσει το καλοραμμένο φόρεμά της,να βάλει τα κατούνια της,να φτιάξει τα μαλλιά της,να δροσιστεί με ελαφρύ άρωμα για να βγάλει την καρεκλίτσα της στην πεντακάθαρη βεράντα με τα λαμ[ερά πλακάκια και να αγναντεύει τη γειτονιά....

Hταν επιλεκτική στις συντροφιές της......προστάτευε τον εαυτό της....είμαι μόνη έλεγε συχνά.....αν η παρέα την ενοχλούσε,άλλαζε διάθεση,προσποιόταν ότι είχε δουλειά και κλειδωνόταν στο σπίτι της...αυτό βέβαια συνέβαινε σπάνια,διότι οι γειτόνισσες τη σεβόταν και δεν τη στεναχωρούσαν.....τα χρόνια περνούσαν.....όσο μεγάλωνε,επιζητούσε διακριτικά κάποια βοήθεια για πληρωμή λογαριασμών,συμβουλή για επισκευή μικροσυσκευών.Πάντα γενναιόδωρη,μας φίλευε μ΄ένα φρέσκο φρούτο ή λαχανικό από τον κήπο της......έζησε τους θανάτους των γονιών μας,τους θανάτους των αδελφών της,τους γάμους  κάποιων παιδιών μας.....και συμμετείχε με ανάλογα αισθήματα όπως ο στενός μας συγγενής......τα χρόνια περνούσαν.....ήταν εκεί,πάντα παρούσα.....η απουσία της μας ανησυχούσε......συνηθίσαμε σιγά-σιγά να βλέπουμε τις περισσότερες  ώρες της ημέρας τα πορτοπαράθυρά της κλειστά.....αν το βράδυ δεν άναβε το φως,ανησυχούσαμε και της κτυπούσαμε την πόρτα.....ποτέ δεν παραπονιόταν ότι δεν είναι καλά...είμαι κουρασμένη,έλεγε συχνά και συνηθίζω να πλαγιάζω......τη φρόντιζαν περιστασιακά τα ανήψια της και όταν της πρότειναν να αλλάξει κατοικία,αρνήθηκε πεισματικά....είπε,έχω τη γειτονιά,δεν πάω πουθενά.....έτσι έγινε...έδωσε παραγγελία αν ένα πρωίνό δεν ανοίξει τα παράθυρά της,να νοιαστούν γι΄αυτήν.....έτσι έγινε....όπως ακριβώς το είχε πεί.....ένα πρωινό ζήτησε βοήθεια...είχε πέσει στο πάτωμα,είχε γλιστρήσει στα πανέμορφα πλακάκια του σπιτιού της,λερωμένα από λιβάνι,που καθώς συνήθιζε να θυμιάζει και΄έτσι όπως δε έβλεπε ,το λιβάνι της έπεφτε κάτω....αυτό ήταν...η αρχή του τέλους...η αρχή του γολγοθά της.....μεταφέρθηκε στο  Νοσοκομείο.....ήμουνα εκεί...κάθε πρώι την χτένιζα και τη δρόσιζα με κολώνια.....και πόσο το χαιρόταν...μ΄ευχαριστούσε.....και τα βράδυα μας αποζητούσε...φώναζε τις γειτόνισσες,μία μία χωριστά....πρόλαβε και μας ευχαρίστησε,μας έδωσε ευχές ,γύρισε στο σπίτ της και ασφαλής πιά....που ήταν στο κρεβάτι της...άφησε και τη τελευταία της πνοή......πήγαμε όλοι εκεί....μια φούχτα άνθρωποι που την αγάπησαν και μας αγάπησε......έφυγε....έμεινε η μονοκατοικία με τα κλειστά πορτοπαράθυρα......η τελευταία αξία της γειτονιάς......