Γειτονιές που αγάπησα

Εν αναμονή της νέας μου μετ΄εμποδίων απόδρασης  στην πρωτεύουσα, έρχονται  στην μνήμη μου οι συχνές ,ολιγοήμερες αποδράσεις  που όφειλα να κάνω  και που με γέμιζαν ικανοποίηση και  χαρά. Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη γι' αυτό που έζησα.....είχα ελευθερία, χρόνο, καλή διάθεση και καθώς αισθανόμουνα ότι η απόδραση αυτή είχε περιορισμένη χρονική διάρκεια, αξιοποιούσα την κάθε στιγμή ώστε να νοιώθω ότι  έχω πλούσιες και άφθονες εμπειρίες..........Η  ολιγόλεπτη  καθημερινή μου βόλτα στην περιοχή Μέτς που έζησα δύο χρόνια περίπου ,μου έγινε πλέον καθημερινή συνήθεια......η απόλυτη θέα που απλωνόταν μπροστά μου με την Ακρόπολη και τον Λυκαβητό, αναγκαία συνήθεια.......το τοπίο κάθε φορά μου φαινόταν και πιο συναρπαστικό, ήταν όμως πάντα διαφορετικό, ανάλογα με την ώρα και βέβαια τον καιρό........Θυμάμαι κάποια δροσερά φθινοπωρινά πρωινά να με μαγεύει η θέα του Παρθενώνα, καθώς ήταν λουσμένος με το αττικό καθαρό ηλιακό φως κάτω από  το γαλάζιο του ουρανού ,το ίδιο και ο Λυκαβητός.......η εικόνα ήταν θεϊκή και άθελα μου αισθανόμουνα την ανάγκη να προσφέρω ύμνους στο Θεό  αρχικά για να θυμηθώ και τις ανάγκες μου μετά και να ζητήσω την παρέμβαση Του καθώς και  του μεγαλομάρτυρα Γεωργίου............ με αίσθημα αυτάρκειας  επέστρεφα .......για να επανέλθω μετά από κάποιες ώρες.......αυτή η πρωινή μου βόλτα αντικαθιστούσε την καθημερινή συνήθεια μου στο σπίτι μου στην επαρχία, να ανοίγω τα παραθυρά μου, μόλις ξυπνούσα και να κοιτώ τον ουρανό...στην επιστροφή είχα πάντα θέα τον Υμηττό......ψηλός, γκρίζος, άχαρος με προσγείωνε στην πραγματικότητα και στην καθημερινότητα.......άσε πού ήταν και συννεφιασμένος πολλές φορές με κάτι γκριζόμαυρα σύννεφα που με φόβιζαν......μέχρι να διαλυθούν........Απέφευγα να βλέπω μπροστά μου τον Υμηττό και το τέλος του δρόμου και κοιτούσα δεξιά και αριστερά.......όλο και κάτι ανακάλυπτα.......από καιρό είχα δει  ένα διαφορετικό μαγαζί  με είδη δώρων και παιχνιδιών θάλεγα, που ήταν βγαλμένο από κάποιο παραμύθι.......ο δρόμος ανηφορικός  με κούραζε λίγο και για να χαλαρώσω,  έβαζα στοίχημα αν το μαγαζί  αυτό θα ήταν σήμερα κλειστό ή ανοιχτό.......το λάτρεψα αυτό το μαγαζί  διότι ασκούσε μία ανεπανάληπτη γοητεία......ήταν μικρό, απέριττο, χαμηλοτάβανο και δίπατο με εσωτερική ξύλινη σκάλα που γινόταν αόρατη από τα πολλά και περίεργα στολίδια που βρισκόταν στα σκαλοπάτια της.......βρισκόταν στην 'ερημιά' όπως  πολύ σωστά ομολόγησε η ιδιοκτήτρια του μετά τη γνωριμία μας, αλλά έδινε χαρά σε μικρούς και μεγάλους με τα ασυνήθιστα δώρα και όχι μόνο....δεύτερο δεκαπενθήμερο του Νοεμβρίου ήταν φορτωμένο με χριστουγεννιάτικα στολίδια.......η παρουσία των οποίων ήταν αισθητή από μακρυά διότι στόλιζαν το πεζοδρόμιο, όταν το μαγαζί ήταν ανοιχτό......αν ήταν κλειστό, όλα ήταν μέσα σε απόλυτη θέα από το δρόμο και σε ταξίδευαν στο όνειρο....τα πρωινά συνήθως το μαγαζί  ήταν κλειστό.....είχε στην μία από τις δύο βιτρίνες που έμοιαζαν με διάπλατα ανοιχτά παράθυρα παλιάς μονοκατοικίας, ένα ανοιχτό βιβλίο που φωτιζόταν  από το χαμηλό φως μιας πανέμορφης λάμπας και εκεί έγραφε το ωράριο λειτουργίας του.......λίγες ώρες καθημερινά.......άλλο ένα κομμάτι  της γοητείας του.......είχε σίγουρα λίγους ,αλλά εκλεκτούς πελάτες........προτιμούσα το κατάστημα κλειστό.....η παρουσία μου στις βιτρίνες του δεν ήταν ενοχλητική σίγουρα σε κανένα, αλλά σε υπερθετικό βαθμό η παρατηρητικότητά μου διεισδυτική.......το μαγαζί αυτό με οδηγούσε σε έναν παραμυθένιο κόσμο.....ένοιωθα σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων......είχε τόσα  πολλά μισάνοιχτα σεντούκια απ΄όπου έβγαιναν  απίθανες φιγούρες ,ονειρικές, χαρούμενες........υπήρχαν σε φυσική μορφή και σε υψηλή αισθητική, άγγελοι  με κατάλευκα, πελώρια φτερά ,σε στάση προσευχής. Κρατούσαν  στα χέρια τους ένα μικρό κατάλευκο αναμμένο κεράκι που έφεγγε ένα μικρό τετράδιο με νότες......    και με τα χείλη μισάνοιχτα, έψελναν  ύμνους στο Θεό.......πιο πέρα ήταν σε φυσική μορφή το κοριτσάκι με τα σπίρτα και με το θλιμμένο χαμόγελο και λίγο πιο μέσα ο παπουτσωμένος γάτος και ότι άλλο υπάρχει στα  διαχρονικά παραμύθια.........ξέροντας πλέον το ωράριο λειτουργίας του  καταστήματος  επιδίωκα να περάσω τις ώρες που θα ήταν ανοιχτό.......όλες οι φιγούρες στο πεζοδρόμιο........σε προκαλούσαν να διαλέξεις    ......η γνωριμία μου με την ιδιοκτήτρια του μαγαζιού 'μοάτσο' με ξάφνιασε....οι... πανέμορφες κούκλες με την αγγελική μορφή και όλα τα υπόλοιπα σε φυσικό μέγεθος δεν ήταν για πώληση. Προς πώληση ήταν τα μικρά είδη δώρων,   έτσι έπρεπε να είναι......το διαφορετικό μαγαζί που    σε οδηγεί στο όνειρο έπρεπε να είναι εκεί με όλα στολίδια του............