Του επιτέθηκε για να του κλέψει την τυρόπιτα!

Του επιτέθηκε για να του κλέψει την τυρόπιτα!



Του έκλεψε την τυρόπιτα πριν... τη δαγκώσει!

Του έκλεψε την τυρόπιτα μέσα από το στόμα! Το απίστευτο περιστατικό συνέβη παραμονή των Χριστουγέννων στα Λιοντάρια και καταδεικνύει την κατάσταση εξαθλίωσης στην οποία βρίσκονται πλέον χιλιάδες άνθρωποι, οι οποίοι φθάνουν στο σημείο να κλέψουν για την επιβίωση τους.

Ο Ηρακλειώτης δεν μπορούσε να πιστέψει ότι του επιτέθηκε κάποιος με κίνητρο την τυρόπιτα που μόλις είχε αγοράσει. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβε να δει τα χαρακτηριστικά του νεαρού, ο οποίος με …ταχυδακτυλουργικές κινήσεις άρπαξε την τυρόπιτα.

Δυστυχώς και στην πόλη του Ηρακλείου έχει αυξηθεί δραματικά ο αριθμός των ανθρώπων που καθημερινά ψάχνουν τους κάδους των απορριμμάτων ή καιροφυλαχτούν έξω από ταβέρνες και εστιατόρια προκειμένου να προλάβουν να μαζέψουν τα αποφάγια από τα τραπέζια των θαμώνων.

Παραμονή των Χριστουγέννων θαμώνες γνωστής ταβέρνας στην πόλη του Ηρακλείου περιήλθαν σε αμηχανία όταν νεαρός Έλληνας έτρεξε πάνω από τραπέζι που μόλις είχε αδειάσει για να φάει τα αποφάγια.
Από την πείνα του μαζί με ένα κομμάτι κρέας, «έτρωγε» και το κορδόνι της μπλούζας του. Συγκλονισμένος θαμώνας προσφέρθηκε να του κάνει το τραπέζι, ο νεαρός όμως αρνήθηκε και έφυγε βιαστικά, κουβαλώντας στα χέρια και στις τσέπες του τα αποφάγια της παρέας που είχε αναχωρήσει λίγο πριν.
Είναι εικόνες που «σφίγγουν» την καρδιά και είναι πλέον απόλυτα ενσωματωμένες με την καθημερινότητα μας. Η πείνα και η εξαθλίωση έχουν «χτυπήσει» κόκκινο.

Οικονομικοί μετανάστες αλλά και ντόπιοι. Ρυπαροί, αποστεωμένοι αδιαφορούν για τα βλέμματα οίκτου ή αποτροπιασμού. «Βουτούν» στους κάδους, αναζητώντας κάποιο φαγώσιμο για να ξεγελάσουν την πείνα τους.

Ένα απρόσμενο Χριστουγεννιάτικο δώρο!

Πιστεύω πως η απογοήτευση σκοτώνει τη φιλία με σύμμαχο τη σιωπή και τον αμείλικτο χρόνο.Και να που ξαφνικά, σε ανύποπτο χρόνο ,μία τυχαία συνάντηση που θα μπορούσε να είχε διακριτικά αποφευχθεί και από τις δύο πλευρές,έφερε τη μεγάλη ανατροπή......η συνάντηση ήταν απρόβλεπτη διότι και οι δύο θα μπορούσαν να είχαν αποφύγει να βρεθούν την ίδια στιγμή,στον ίδιο χώρο για τον ίδιο σκοπό.'ομως επέλεξαν και οι δύο μαζί με άλλους πολλούς,γνωστούς ή άσχετους μεταξύ τους και μεταξύ μας,να αποχαιρετίσουμε κάποιον κοινό γνωστό........η στιγμή ιερή,παντού σιωπή......και οι δύο παλιές παιδικές φίλες να στέκουν πλάι πλάι από επιλογή με σφιγμένα χείλη και μισκόκλειστα μάτια......η φιλία είχε διακοπεί.....είχαμε κοινώς απομακρυνθεί από επιλογή......είχαμε γνωρίσει τον κόσμο στην ίδια γειτονιά,τον ίδιο χρόνο και είχαμε πάμπολες κοινές εμπειρίες από το παιχνίδι στη γειτονιά,στο σχολείο,στις συντροφιές και στις επιλογές των νέων φίλων που έμπαιναν στη ζωή μας.....είμασταν ίδιες μα τόσο διαφορετικές....στην όψη...και προπάντων στο κοινωνικοοικονομικό επίπεδο......όμως η φιλία μας ήταν δυνατή......έρχόταν στο σπίτι μου για να έχει αποκλειστικότητα τη συντροφιά μου και εγώ λαχταρούσα να βρεθώ στο πολυτελές σπίτι της για να έχω όχι μόνο τη συντροφιά της,αυτή την θεωρούσα δεδομένη,αλλά και των μεγαλύτερων αδελφών της που ήταν χαρισματικά κορίτσια ,πρότυπά μου.....έτσι κυλούσαν τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια......έπειτα οι δρόμοι μας χώρισαν,έγιναν παράλληλοι....μα η φιλία,φιλία........συναντιόμασταν συχνά και μιλούσαμε για τις ζωές μας.......κάποιες φορές δε μιλούσαμε,κρατούσε συντροφιά η μια στην άλλη,έχοντας μαζί μας ένα κέντημα ή ένα πλεκτό.......δεχόμασταν τη διαφορετικότητα που υπήρχε ανάμεσα μας και δεν είχαμε καθόλου μυστικά.........τα χρόνια περνούσαν....οι υποχρεώσεις μεγάλωναν......εμείς μεγαλώναμε.....αλλάξαμε σπίτια,γειτονιά και χαθήκαμε........τα μεγάλα γεγονότα της ζωής μας.....τα μάθαινε η μία για την άλλη από τη στήλη των κοινωνικών θεμάτων της τοπικής εφημερίδας......κάποια τηλεφωνήματα που ακολουθούσαν μετά τα γεγονότα,ήταν τηλέφωνα για παράπονα,για κάλυψη ενοχών κλπ....μέχρι που έγινε η έκρηξη......περίμενε η μία ,την κίνηση μάτ,όπως λένε,η οποία από αμέλεια δεν έγινε......υπήρξε πολύ παράπονο και απόρριψη....που σκότωσε τη φιλία.....η σιωπή δεν είναι χρυσός ανάμεσα σε ανθρώπους που νοιώθουν προδομένοι ,τα θέλω,τα μπορώ,τα χρειάζομαι,είναι απαραίτητα ανάμεσα σε φίλους.........πόσο πληγωμένες ήμασταν και οι δύο που απουσιάζαμε από σημαντικά γεγονότα στη ζωή της μιάς ή της άλλης......η ειλικρίνεια,η συγγνώμη και το ελαφρύ δάκρυ που έσταζε από τα μάτια μας,έσωσε τη φιλία........ήταν το καλλίτερο χριστουγενιάτικο δώρο που έχω πάρει τα τελευταία χρόνια της ζωής μου......

Παιχνίδι

Η αγαπημένη μου φίλη Αναίδα με προσκαλεί στο πρωτότυπο αυτό παιχνίδι που ξεκίνησε η Χαρά ευχαριστώ για την πρόσκληση,αιφνιδιάστηκα με το πρωτόγνωρο αυτό παιχνίδι και ξεκινώ.......

1 αγαπώ τα δύο παλικάρια μου,δώρα του Θεού.

2.αγαπώ το σύζυγό μου που τριάντα χρόνια τώρα τον παιδεύω και με ανέχεται.....συμβαίνει βέβαια  και το αντίθετο.

3.αγαπώ τη νονά μου, μια αξιόλογη γυναίκα που  ανταποκρίνεται τέλεια στον ρόλο που είναι ταγμένη,να είναι πνευματική μητέρα.

4.αγαπώ τις δύο χαριτωμένες ανιψιές μου που μου ζεσταίνουν τις κρύες μέρες της μοναξιάς μου  και μου προσφέρουν αληθινή αγάπη,αισιοδοξία και ελπίδα.

5.αγαπώ όλους τους συγγενείς μου στους οποίους στηρίζομαι συναισθηματικά,όταν έχω δυσκολίες μαζί με τους εκλεκτούς φίλους μου που με σκέπτονται και με νοιάζονται .Θα μπορούσα βέβαια να τους απαριθμήσω γιατί είναι μετρημένοι στα δάκτυλα.αλλά δεν το θεωρώ απαραίτητο.

6.Αισθάνομαι ότι αγαπώ τη Παναγία,την μητέρα όλων μας και προσπαθώ να τη σέβομαι.

7.Αγαπώ την απεραντοσύνη της θάλασσας ,της μάγισσας αυτής που με γοητεύει,'ολες τις εποχές του χρόνου και μου προσφέρει ένα συναρπαστικό αίσθημα ελευθερίας και αγαλλίασης της ψυχής μου ....

8.Αγαπώ την ηρεμία της φύσης,το κελάηδισμα των πουλιών και το δροσερό αεράκι τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού,καθώς και τον φωτεινό ήλιο τις κρύες μέρες του χειμώνα.

9.Αγαπώ τις ανατολές και τα ηλιοβασιλέματα. 10.Αγαπώ όλους τους χαμογελαστούς ανθρώπους και εύχομαι να μη σβήσει ποτέ το χαμόγελο τους. Θα προσκαλέσω να παίξουν οι: http://chefkang.blogspot.com/ http://ilystouxronou.blogspot.com/ http://silena26.blogspot.com http://stratisparelis.blogspot.com/ http://negentropist.blogspot.com/ http://anasasblog.blogspot.com http://wwwalithino.blogspot.com/ http://dr-evie.blogspot.com/  http://maritsa3.blogspot.com/  http://gastristeros.blogspot.com/

Μια αληθινή ιστορία συνέχεια (Β' Μέρος)

Κάποιο απόγευμα σε μια βιαστική επίσκεψή μου στο κλειστό και αραχνιασμένο παλατάκι,ακούσαμε με το σύζυγο μου ένα έντονο κτύπημα στην πόρτα.....το κουδούνι προ πολλού είχε σταματήσει να κτυπά,ποιος να το χτυπήσει άλλωστε κι είχε χαλάσει....ανοίξαμε ξαφνιασμένοι και αντικρίσαμε έναν νεαρό μετανάστη που ρωτούσε για επιβεβαίωση αν είμασταν οι ιδιοκτήτες και εξέφρασε την επιθυμία του να το νοικιάσει για να στεγάσει την οικογένεια του......ήταν ένας κουρασμένος νεαρός οικονομικός μετανάστης,ιδιαίτερα συμπαθής,φοβισμένος όμως και επίμονος,επαναλαμβάνοντας κι αυτός,τη ρήση που με πονούσε....το σπίτι το βλέπω τόσο καιρό κλειστό.....η αγωνία και η μεγάλη επιθυμία του για στέγαση μας έπεισε και το σπίτι δόθηκε .......το σπίτι απέκτησε πολύ γρήγορα ζωή,την έδωσαν οι δύο νέοι γονείς και το 2χρονο κοριτσάκι τους,η μικρή Λέσια......τα μπαλκόνια γέμισαν παιδικά ρούχα,απλωμένα στις καινούργιες απλώστρες και όπως τα πήγαινε ο θαλασσινός αέρας πέρα-δώθε,σε καλούσαν να τους επισκεφθείς.....το κουδούνι άρχισε να λειτουργεί και οι νέοι ιδιοκτήτες δεχόταν τους παλιούς με καλή διάθεση.....γίναμε ο παππούς και η γιαγιά για την μικρούλα.....και για τους γονείς δυο καλοί σύμβουλοι και εξομολόγοι......μετά από αρχική δικαιολογημένη δυσπιστία......οι γονείς μας μιλούσαν για τις δυσκολίες τους,τα όνειρά τους,τις επιθυμίες τους,μας μιλούσαν για το δύσκολο παρελθόν τους,για το ικανοποιητικό παρόν τους και το γεμάτο όνειρα και φιλοδοξίες μέλλον τους......θα έμεναν στο σπίτι για τουλάχιστον μία δεκαετία με χαμηλό ενοίκιο,με αυλή που διαμόρφωσαν σε κήπο και παιδική χαρά,με καλή διάθεση που εκφράστηκε στην απόφασή τους να αποκτήσουν δεύτερο παιδί και με τακτικούς πλέον επισκέπτες,τον παππού και τη γιαγιά για τη μικρή κορούλα τους......μου άρεσε πολύ αυτός ο ρόλος, επισκέπτης σ΄ένα καθαρό,πάντα ανοιχτό σπίτι.....και με μια εγγονούλα που μιλούσε ασταμάτητα και έδειχνε τον καλλίτερο εαυτό της....μου τραγουδούσε,μου ζωγράφιζε,μου χάριζε λουλούδια και φιλιά......κάποτε η μαμά της έκανε ένα τρομερό λάθος.....είπε στη μικρή ότι το σπίτι τους ανήκε στον υποτιθέμενο παππού και γιαγιά......το κοριτσάκι τρόμαξε.......δεν θα ξεχάσω το βλέμμα της,το γαλανό εκείνο βλέμμα που ήταν γεμάτο απόγνωση.....πως είναι δυνατόν ρωτούσε κρυφά τη μαμά της,αυτοί οι άνθρωποι κάποια μέρα θα μας πάρουν το σπίτι μας,το μικρό μας καταφύγιο,την παιδική χαρά που είχε καθώς και τη δυνατότητα που της έδινε η θέση του σπιτιού,να ψαρεύει με τον μπαμπά της ψάρια με το καλάμι,να χαίρεται και να τρέχει κρατώντας τα λιγοστά μικρά ψαράκια στα χέρια της κι άλλοτε να γυρίζει απογοητευμένη από το ψάρεμα, παραπονούμενη πως δεν πρόλαβε να βρει ψαράκια,γιατί τα πρόλαβαν οι ψαράδες με τις βάρκες τους........συμβούλεψα τότε τη μαμά της λέγοντάς της να πάρει πίσω τα λόγια της σχετικά με την  σχέση ιδιοκτήτη και ενοικιαστή για  τους γνωστούς παιδαγωγικούς λόγους......στο διάστημα δύο χρόνων περίπου που ζούσαν εκεί,η μικρή Λέσια μεγάλωσα,πήγαινε σχολείο και μάθαινε εύκολα  τα πάντα........

στο μεταξύ άρχισε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα,οι γονείς ολοένα και γινόταν σκεπτικοί,δεν είχαν δουλειά....σκεπτόταν να φύγουν.....όχι βέβαια να επιστρέψουν στην πατρίδα τους,αλλά σε άλλη πόλη,σ΄άλλο διαμέρισμα της Ελλάδας που είχαν συγγενείς....Μας άνοιξαν γι΄άλλη μια φορά την καρδιά τους και είπαν πως η απόφασή τους να φύγουν και να ξεκινήσουν από την αρχή,τους τρόμαζε πολύ.....ο παππούς και η γιαγιά τους άφησαν περιθώριο χρόνου και ταυτόχρονα έψαχναν γι΄αυτούς δουλειά........καμία αλλαγή.....και κάποια μέρα μας τηλεφώνησαν πως η απόφαση τους να φύγουν έγινε οριστική.......και μια χειμωνιάτικη βροχερή μέρα θα έφευγαν......έπρεπε να τους επισκεφθούμε για να μιλήσουμε για πολλές εκκρεμότητες.......η επίσκεψη από μέρους της γιαγιάς δεν έγινε.....η γιαγιά έμεινε μακρυά και έκλαιγε.......το ίδιο και η μικρή εγγονούλα μαζί με τη μαμά της....απόρησαν με την απουσία μου,τη δικαιολόγησαν και έκλαιγαν........για τον αποχωρισμό......είπαμε ότι ο χρόνος περνά γρήγορα και οι άνθρωποι πάντα σμίγουν,μόνο βουνό με βουνό δε σμίγει,να μη λέει κανείς ποτέ,ποτέ,οι άνθρωποι επιστρέφουν σε μέρη που έζησαν,η ζωή έχει ανατροπές κλπ......τώρα το σπίτι είναι πάλι κλειστό.....ο κήπος χορταριασμένος,η παιδική χαρά χαλασμένη ,μα μέσα στο σπίτι υπάρχει μια ζωγραφιά της μικρής εγγονούλας με ωραία χρώματα αφιερωμένη στη γιαγιά με αγάπη και χίλιες μύριες αναμνήσεις....

"Μια αληθινή ιστορία " Μέρος Α΄

Αγαπημένη μου Αναΐδα, ήθελα να σου υπενθυμίσω ότι είχα γράψει παλιότερα μια αληθινή ιστορία με ηρωίδα ένα μικρό κοριτσάκι που είχαμε αμοιβαία αισθήματα αγάπης,την οποία σου είχα στείλει για ανάρτηση,αλλά ως εκ θαύματος χάθηκε.....είναι ένα από τα θαύματα της μαθήτριάς σου......εύχομαι να μη χαθεί αυτή,την οποία γράφω με παραλλαγή,διότι δεν έχω κρατήσει αντίγραφο....ως συνήθως......η Μινωίτισσα από μικρό παιδί είχε μια μεγάλη αγάπη και ένα όνειρο.......η αγάπη της ήταν η θάλασσα που είχε τη τύχη να την απολαμβάνει από μικρό παιδί....οι γονείς της την πήγαιναν βόλτα στο λιμάνι,της μιλούσαν για τα πλοία και για τον κόσμο που υπάρχει πέρα από τη θάλασσα μακρυά και οι άνθρωποι που ταξιδεύουν έχουν πάντα όνειρα και οράματα.....πολύ συγκινητικά μου μιλούσε ιδιαίτερα ο πατέρας μου που η Κρήτη ήταν η δεύτερη πατρίδα του.....η αγάπη μου για τη θάλασσα ήταν τόση ,,φαίνεται ,ή η αγάπη των γονιών μου προς εμένα τόσο μεγάλη που δεν έτρωγα ποτέ το φαί μου και για να το φάω,με πήγαιναν βόλτα στη θάλασσα που άνοιγε η όρεξη μου για φαγητό και τα πνευμόνια μου με θαλασσινό αέρα.....το όνειρό μου ήταν να αποκτήσω ένα μικρό σπιτάκι με θέα τη θάλασσα.........σαν μεγάλωσα πολύ,το όνειρό μου πραγματοποιήθηκε..........είναι νόμος της φύσης,ότι τελικά επιθυμείς πολύ,το αποκτάς και το απολαμβάνεις.............'έζησα για πολλά χρόνια σαν βασίλισσα στο μικρό μου παλατάκι με θέα την θάλασσα σ΄όλο το μεγαλείο της και σ΄όλες τις μορφές της,άλλοτε ήρεμη,γαλήνια ,παιχνιδιάρα κι άλλοτε άγρια,φουρτουνιασμένη,άσπρη από το κακό της,γκρίζα,απόμακρη,και κάποτε-κάποτε μαυρισμένη......

Βέβαια δεν την χόρτασα ποτέ κι ούτε ακόμη δεν την έχω χορτάσει......μέχρι που κάποτε το μικρό παλατάκι έκλεισε ερμητικά και οι ανάγκες και οι υποχρεώσεις μου με κρατούσαν πολύ μακρυά του.....η γειτονιά συνήθισε την απουσία μου και τα κλειδαμπαρωμένα παράθυρα και το ονόμασε ,'το κλειστό σπίτι' και το ίδιο έλεγαν και οι φίλοι και γνωστοί που είχαν περάσει κάποιες μέρες ξεγνοιασιάς εκεί.Αυτή η κουβέντα με πονούσε πολύ....ειλικρινά με ράγιζε.......

Το Νησί

Σκηνικά από την ταινία που βασίζεται στο βιβλίο "Το νησί" της Βικτώρια Χίσλοπ.

 

Η συγγραφέας του έργου το Νησί που αναφέρεται βέβαια στην Σπιναλόγκα,τον τόπο του μαρτυρίου,λέγεται VICTORIA HISLOP και ζεί μόνιμα στην Ελούντα.

Τα σκηνικά είναι σε δρόμο του  Πάνω χωριού Ελούντας  και αναπαριστάνουν δρόμο της Σπιναλόγκας,η οποία τώρα λόγω έναρξης τουρισμού έχει επισκέπτες,ενώ στο πάνω χωριό υπάρχει ηρεμία....

Το εκκλησάκι είναι ο Αγιος Παντελεήμων,τα ξύλινα ήταν μπακάλικα και γενικά μαγαζιά των λεπρών,το σπίτι μου καλύφθηκε για τις ανάγκες του έργου και η πόρτα καθώς και άλλα είναι αυθεντικά.........

Η Αλέξις λαχταρά να μάθει για το παρελθόν της μητέρας της, Σοφίας, που εκείνη τόσα χρόνια έκρυβε. Ξέρει μόνο ότι η μητέρα της μεγάλωσε σ’ να μικρό χωριό της Κρήτης προτού φύγει οριστικά για το Λονδίνο. Όταν αποφασίζει να επισκεφθεί την Κρήτη, η Σοφία της δίνει ένα γράμμα για μια παλιά της φίλη και της υπόσχεται πως απ αυτήν θα μάθει την αλήθεια. Έκπληκτη, η Αλέξις, ανακαλύπτει πως η ζωή της οικογένειάς της συνδέεται άμεσα με το μικρό και εγκαταλειμμένο νησί της Σπιναλόγκας στην πρώην αποικία των λεπρών. Μαθαίνει την ιστορία της γιαγιάς της και της μητέρας της, όπως και τη διάλυση της οικογένειάς της....

Ο πόλεμος, η αγάπη, η τραγωδία και η δύναμη ψυχής συνθέτουν τον κεντρικό ιστό του βιβλίου και πάνω σ΄ αυτόν κινείται όλη η μυθιστορηματική αφήγηση της Βικτόριας Χίσλοπ που - χωρίς να έχει καμία σχέση με την Ελλάδα- καταπιάστηκε με το νησί της Σπιναλόγκας στην Κρήτη και μάλιστα την πολύ ενδιαφέρουσα περίοδο κατά την οποία ήταν ακόμη «ζωντανή» η κοινωνία των λεπρών. Η ιστορία αυτού του μικρού νησιού της κέντρισε τόσο την προσοχή που ασχολήθηκε εκτενώς με αυτό και με το θέμα της λέπρας και μάλιστα δόμησε ένα ολόκληρο μυθιστόρημα πάνω σ΄ αυτή τη βάση.
Και μάλλον καλά έκανε αφού της απονεμήθηκε το βρετανικό βραβείο του Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα για το 2007, το βιβλίο κυριάρχησε για 24 βδομάδες στο Βρετανικό τοπ 10 και οι πωλήσεις του ξεπέρασαν ήδη τα 850.000 αντίτυπα, ενώ τα δικαιώματά του πουλήθηκαν σε 17 χώρες.

Η έντονη δράση, τα δυνατά συναισθήματα, τα βαθιά κρυμμένα οικογενειακά μυστικά, το άρωμα της Ελλάδας κατά τη γερμανική κατοχή και η ιδιαιτερότητα του θέματος της κοινωνίας των λεπρών κάνουν «αόρατα» σχεδόν κάποια αρνητικά στοιχεία της αφήγησης, αλλά και διάφορες ιστορικές ανακρίβειες και καθιστούν την ανάγνωση εξαιρετικά «ευχάριστη». 
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις  εκδόσεις "Διόπτρα"

Έχουν αρχίσει ήδη τα γυρίσματα  και θα συνεχιστούν όλο το καλοκαίρι....

Το τελευταίο ταξίδι

 

Αρματώστε την μπρατσέρα'Δεν ακούτε,΄το λαγκεμένο των σειρήνων τραγούδι   με κρένει. Ανάλαφρο στα φτερά των αγέρηδων ταξιδεύει. Μη μου μιλάτε,μη.Το τραγούδι των σειρήνων μονάχα θέλω ν΄ακούω να με τρελαίνει.Δεν ξέρω για πού με καλεί,μα ωστόσο ψυχώνει κι είναι,θαρρώ,η ύστατη πρόκληση,που με βία προλαβαίνω.    Αρματώστε την μπρατσέρα,σας λέω. Γυαλίστε τους μπρούντζους να λάμψουν και υψώστε κάτασπρα πανιά και την τρέλα παντιέρα  στο μεσαίο κατάρτι,να τη δέρνει η αρμύρα κι ο πελαγίσιος αγέρας κι η Παναγιά στην πλώρη μου ας αγρυπνάει
κατάμονη και ασυντρόφιαστη απ΄΄αλλη έγνοια εξόν απ΄τη δική μου.
Αλλο ταξίδι δε μου απομένει να κάνω.Λοιπόν,Αρματώστε την μπρατσέρα,σας λέω' Το δίχως άλλο σαλπάρω με το πρώτο φως της ημέρας.Κανένα εφόδιο δε θα πάρω μήτε πυξίδα κι όπου με βγάλει ο θυμός του πελάγου. Θέλω η δίψα για το άγνωρο να πυρπολεί την ψυχή μου.Κι εκείνο το τραγούδι το ασίγαστο,το λάγνο των σειρήνων να με τρελαίνει.  

Ηρακλής Βουλγαράκης <Από ανέκδοτη ποιητική συλλογή\

Κάτι πάντα μένει..

 

Χειμωνιάτικο,μουντό ,απόγευμα Σαββάτου ,κάθομαι μπροστά από τα θολά τζάμια του παραθυριού μου στο ισόγειο και κοιτώ απέναντι......ευτυχώς βλέπω ακόμη ουρανό  και μια μοναχική γέρικη ρογδιά που έχει κλαδιά ασύμμετρα και κάποια ξερά ρόγδια που μένουν εκεί πεισματικά παρά τη βροχή,το κρύο και τον αέρα που τα πολεμούν.....Κάποτε το ισόγειο ήταν μια τεράστια λουλουδιασμένη αυλή με χίλια χρώματα και αρώματα από τα λουλούδια και τα άνθη των οπωροφόρων δένδρων......αγιόκλημα,γιασεμί,βασσίλισσες,βιγκόνιες,τριανταφυλλιές,γαρυφαλιές,καντιφέδες,βασιλικούς,ωραίο φύλλο,ρογδιές,μπουρνελιές,μουσμουλιές και μια κληματαριά που ήταν η πέργκολα της αυλής..........κι απέναντι ήταν  ένα μεγάλο περιβόλι που είχε για περίφραξη πλήθος αναρριχώμενων φυτών που ευωδίαζαν.........και κάπου στη γωνία ένα πηγάδι απ΄όπου πέρναμε όλη η γειτονιά νερό,όταν η βρύση της αυλής είχε στερέψει,κάτι που συνέβαινε συχνά....πέρασαν τα χρόνια και το περιβόλι έγινε ένα ορθογώνιο,γωνιακό οικόπεδο,πανάκριβο κι απρόσιτο.........Κάποτε αγοράστηκε και άρχισε να κτίζεται.......τότε ήμουνα αρκετά μεγάλη,είχα αποκτήσει παιδιά και όταν άνοιξαν τεράστιους λάκκους για τα θεμέλια,κυριάρχησε στη γειτονιά ο  ο φόβος και ο τρόμος για την ακεραιότητα των μικρών παιδιών μας.....το χτίσιμο προχωρούσε και όταν τα παιδιά μου πήγαιναν στο Δημοτικό ήταν μια ημιτελής οικοδομή....εκεί παίζανε πόλεμο,κρυφτό,κυνηγητό,κλέφτες κι αστυνόμους,ποδόσφαιρο,μπάσκετ κλπ.....ο χώρος είχε μετατραπεί σε παιχνιδότοπο και σημείο αναφοράς για τους φίλους που στην έκθεση τους,στο σκέπτομαι και γράφω,έγραψαν με πολλή λατρεία πόσο ωραία έπαιζαν στη μισοτελειωμένη οικοδομή που ευχόταν να αργήσει να τελειώσει.......αλλά δυστυχώς, έγραψαν η οικοδομή τελείωνε και γινόταν πολύ ωραία σπίτια.....τώρα έχει μείνει μόνο η ρογδιά.......με λιγοστά ξερόρογδια...που κάποτε ήταν κόκκινα,ζουμερά,ζηλευτά. με αμέτρητα σποράκια,τόσα όσα και τα χρόνια της γειτονιάς .....τόσα όσα και τα χρόνια τα δικά μου,μόνο η μαζί με τα χρόνια των γονιών και των γειτόνων που έστησαν τη γειτονιά,τόσα σποράκια όσο και οι μνήμες αυτής της γειτονιάς που μετράει τρεις γενιές και οδεύει προς την τέταρτη......ευτυχώς που έχει μείνει ακόμη η ρογδιά που έχει εκτός από ξερόρογδια και αμέτρητα κλαδιά για να ξαποσταίνουν που και που κάποια περαστικά σπουργίτια........'

Λουλούδια της ψυχής

Bạn Có Biết

View more presentations or Upload your own.

Ευχές

Καλή Χρονιά σ όλους..!