Κάτι πάντα μένει..

 

Χειμωνιάτικο,μουντό ,απόγευμα Σαββάτου ,κάθομαι μπροστά από τα θολά τζάμια του παραθυριού μου στο ισόγειο και κοιτώ απέναντι......ευτυχώς βλέπω ακόμη ουρανό  και μια μοναχική γέρικη ρογδιά που έχει κλαδιά ασύμμετρα και κάποια ξερά ρόγδια που μένουν εκεί πεισματικά παρά τη βροχή,το κρύο και τον αέρα που τα πολεμούν.....Κάποτε το ισόγειο ήταν μια τεράστια λουλουδιασμένη αυλή με χίλια χρώματα και αρώματα από τα λουλούδια και τα άνθη των οπωροφόρων δένδρων......αγιόκλημα,γιασεμί,βασσίλισσες,βιγκόνιες,τριανταφυλλιές,γαρυφαλιές,καντιφέδες,βασιλικούς,ωραίο φύλλο,ρογδιές,μπουρνελιές,μουσμουλιές και μια κληματαριά που ήταν η πέργκολα της αυλής..........κι απέναντι ήταν  ένα μεγάλο περιβόλι που είχε για περίφραξη πλήθος αναρριχώμενων φυτών που ευωδίαζαν.........και κάπου στη γωνία ένα πηγάδι απ΄όπου πέρναμε όλη η γειτονιά νερό,όταν η βρύση της αυλής είχε στερέψει,κάτι που συνέβαινε συχνά....πέρασαν τα χρόνια και το περιβόλι έγινε ένα ορθογώνιο,γωνιακό οικόπεδο,πανάκριβο κι απρόσιτο.........Κάποτε αγοράστηκε και άρχισε να κτίζεται.......τότε ήμουνα αρκετά μεγάλη,είχα αποκτήσει παιδιά και όταν άνοιξαν τεράστιους λάκκους για τα θεμέλια,κυριάρχησε στη γειτονιά ο  ο φόβος και ο τρόμος για την ακεραιότητα των μικρών παιδιών μας.....το χτίσιμο προχωρούσε και όταν τα παιδιά μου πήγαιναν στο Δημοτικό ήταν μια ημιτελής οικοδομή....εκεί παίζανε πόλεμο,κρυφτό,κυνηγητό,κλέφτες κι αστυνόμους,ποδόσφαιρο,μπάσκετ κλπ.....ο χώρος είχε μετατραπεί σε παιχνιδότοπο και σημείο αναφοράς για τους φίλους που στην έκθεση τους,στο σκέπτομαι και γράφω,έγραψαν με πολλή λατρεία πόσο ωραία έπαιζαν στη μισοτελειωμένη οικοδομή που ευχόταν να αργήσει να τελειώσει.......αλλά δυστυχώς, έγραψαν η οικοδομή τελείωνε και γινόταν πολύ ωραία σπίτια.....τώρα έχει μείνει μόνο η ρογδιά.......με λιγοστά ξερόρογδια...που κάποτε ήταν κόκκινα,ζουμερά,ζηλευτά. με αμέτρητα σποράκια,τόσα όσα και τα χρόνια της γειτονιάς .....τόσα όσα και τα χρόνια τα δικά μου,μόνο η μαζί με τα χρόνια των γονιών και των γειτόνων που έστησαν τη γειτονιά,τόσα σποράκια όσο και οι μνήμες αυτής της γειτονιάς που μετράει τρεις γενιές και οδεύει προς την τέταρτη......ευτυχώς που έχει μείνει ακόμη η ρογδιά που έχει εκτός από ξερόρογδια και αμέτρητα κλαδιά για να ξαποσταίνουν που και που κάποια περαστικά σπουργίτια........'