Το τελευταίο ταξίδι

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

 

Αρματώστε την μπρατσέρα'Δεν ακούτε,΄το λαγκεμένο των σειρήνων τραγούδι   με κρένει. Ανάλαφρο στα φτερά των αγέρηδων ταξιδεύει. Μη μου μιλάτε,μη.Το τραγούδι των σειρήνων μονάχα θέλω ν΄ακούω να με τρελαίνει.Δεν ξέρω για πού με καλεί,μα ωστόσο ψυχώνει κι είναι,θαρρώ,η ύστατη πρόκληση,που με βία προλαβαίνω.    Αρματώστε την μπρατσέρα,σας λέω. Γυαλίστε τους μπρούντζους να λάμψουν και υψώστε κάτασπρα πανιά και την τρέλα παντιέρα  στο μεσαίο κατάρτι,να τη δέρνει η αρμύρα κι ο πελαγίσιος αγέρας κι η Παναγιά στην πλώρη μου ας αγρυπνάει
κατάμονη και ασυντρόφιαστη απ΄΄αλλη έγνοια εξόν απ΄τη δική μου.
Αλλο ταξίδι δε μου απομένει να κάνω.Λοιπόν,Αρματώστε την μπρατσέρα,σας λέω' Το δίχως άλλο σαλπάρω με το πρώτο φως της ημέρας.Κανένα εφόδιο δε θα πάρω μήτε πυξίδα κι όπου με βγάλει ο θυμός του πελάγου. Θέλω η δίψα για το άγνωρο να πυρπολεί την ψυχή μου.Κι εκείνο το τραγούδι το ασίγαστο,το λάγνο των σειρήνων να με τρελαίνει.  

Ηρακλής Βουλγαράκης <Από ανέκδοτη ποιητική συλλογή\


3 σχόλια:

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Μ αρέσει το ορμητικό συναίσθημα που μοιάζει με αφρισμένο κύμα..
Τα λιμνάζοντα ύδατα είναι επιμολυσμένα όπως όλα τα στάσιμα νερά..
Τα ορμητικά κύματα είναι καθάρια διαμάντια..
Μάρεσαν αυτές οι εικόνες με την Παναγιά στην πλώρη..
Καλό βράδυ Μαρία μου

Μινωΐτισσα είπε...

τι ωραία που τα γράφεις Αναίδα ....τα ορμητικά κύματα είναι καθαρά διαμάντια....τα ορμητικά κύματα μοιάζουν με την αλήθεια...είναι καθαρά....γι΄αυτό τα φοβόμαστε....δεν αντέχωμε ίσως τη δύναμη τους....φεύγουμε από ένστικτο μακρυά τους.......και τ΄αγναντεύουμε από την σιγουριά της στεριάς.

Μινωΐτισσα είπε...

Πρόσφατα μου τηλεφώνησε ο κος Ηρακλής Βουλγαράκης,δημιουργός του αναφερόμενου ποιήματος του και μου επεσήμανε ένα συντακτικό λάθος που αλλοιώνει το ποίημα....ο δαίμων του τυπογραφείου ήθελε τη λέξη ζυγώνει που θα πει πλησιάζει να τη γράψει ψυχώνει που δε σημαίνει τίποτα.Αντί ψυχώνει,σημειώστε ζυγώνει.

Δημοσίευση σχολίου