Μια αληθινή ιστορία συνέχεια (Β' Μέρος)

Κάποιο απόγευμα σε μια βιαστική επίσκεψή μου στο κλειστό και αραχνιασμένο παλατάκι,ακούσαμε με το σύζυγο μου ένα έντονο κτύπημα στην πόρτα.....το κουδούνι προ πολλού είχε σταματήσει να κτυπά,ποιος να το χτυπήσει άλλωστε κι είχε χαλάσει....ανοίξαμε ξαφνιασμένοι και αντικρίσαμε έναν νεαρό μετανάστη που ρωτούσε για επιβεβαίωση αν είμασταν οι ιδιοκτήτες και εξέφρασε την επιθυμία του να το νοικιάσει για να στεγάσει την οικογένεια του......ήταν ένας κουρασμένος νεαρός οικονομικός μετανάστης,ιδιαίτερα συμπαθής,φοβισμένος όμως και επίμονος,επαναλαμβάνοντας κι αυτός,τη ρήση που με πονούσε....το σπίτι το βλέπω τόσο καιρό κλειστό.....η αγωνία και η μεγάλη επιθυμία του για στέγαση μας έπεισε και το σπίτι δόθηκε .......το σπίτι απέκτησε πολύ γρήγορα ζωή,την έδωσαν οι δύο νέοι γονείς και το 2χρονο κοριτσάκι τους,η μικρή Λέσια......τα μπαλκόνια γέμισαν παιδικά ρούχα,απλωμένα στις καινούργιες απλώστρες και όπως τα πήγαινε ο θαλασσινός αέρας πέρα-δώθε,σε καλούσαν να τους επισκεφθείς.....το κουδούνι άρχισε να λειτουργεί και οι νέοι ιδιοκτήτες δεχόταν τους παλιούς με καλή διάθεση.....γίναμε ο παππούς και η γιαγιά για την μικρούλα.....και για τους γονείς δυο καλοί σύμβουλοι και εξομολόγοι......μετά από αρχική δικαιολογημένη δυσπιστία......οι γονείς μας μιλούσαν για τις δυσκολίες τους,τα όνειρά τους,τις επιθυμίες τους,μας μιλούσαν για το δύσκολο παρελθόν τους,για το ικανοποιητικό παρόν τους και το γεμάτο όνειρα και φιλοδοξίες μέλλον τους......θα έμεναν στο σπίτι για τουλάχιστον μία δεκαετία με χαμηλό ενοίκιο,με αυλή που διαμόρφωσαν σε κήπο και παιδική χαρά,με καλή διάθεση που εκφράστηκε στην απόφασή τους να αποκτήσουν δεύτερο παιδί και με τακτικούς πλέον επισκέπτες,τον παππού και τη γιαγιά για τη μικρή κορούλα τους......μου άρεσε πολύ αυτός ο ρόλος, επισκέπτης σ΄ένα καθαρό,πάντα ανοιχτό σπίτι.....και με μια εγγονούλα που μιλούσε ασταμάτητα και έδειχνε τον καλλίτερο εαυτό της....μου τραγουδούσε,μου ζωγράφιζε,μου χάριζε λουλούδια και φιλιά......κάποτε η μαμά της έκανε ένα τρομερό λάθος.....είπε στη μικρή ότι το σπίτι τους ανήκε στον υποτιθέμενο παππού και γιαγιά......το κοριτσάκι τρόμαξε.......δεν θα ξεχάσω το βλέμμα της,το γαλανό εκείνο βλέμμα που ήταν γεμάτο απόγνωση.....πως είναι δυνατόν ρωτούσε κρυφά τη μαμά της,αυτοί οι άνθρωποι κάποια μέρα θα μας πάρουν το σπίτι μας,το μικρό μας καταφύγιο,την παιδική χαρά που είχε καθώς και τη δυνατότητα που της έδινε η θέση του σπιτιού,να ψαρεύει με τον μπαμπά της ψάρια με το καλάμι,να χαίρεται και να τρέχει κρατώντας τα λιγοστά μικρά ψαράκια στα χέρια της κι άλλοτε να γυρίζει απογοητευμένη από το ψάρεμα, παραπονούμενη πως δεν πρόλαβε να βρει ψαράκια,γιατί τα πρόλαβαν οι ψαράδες με τις βάρκες τους........συμβούλεψα τότε τη μαμά της λέγοντάς της να πάρει πίσω τα λόγια της σχετικά με την  σχέση ιδιοκτήτη και ενοικιαστή για  τους γνωστούς παιδαγωγικούς λόγους......στο διάστημα δύο χρόνων περίπου που ζούσαν εκεί,η μικρή Λέσια μεγάλωσα,πήγαινε σχολείο και μάθαινε εύκολα  τα πάντα........

στο μεταξύ άρχισε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα,οι γονείς ολοένα και γινόταν σκεπτικοί,δεν είχαν δουλειά....σκεπτόταν να φύγουν.....όχι βέβαια να επιστρέψουν στην πατρίδα τους,αλλά σε άλλη πόλη,σ΄άλλο διαμέρισμα της Ελλάδας που είχαν συγγενείς....Μας άνοιξαν γι΄άλλη μια φορά την καρδιά τους και είπαν πως η απόφασή τους να φύγουν και να ξεκινήσουν από την αρχή,τους τρόμαζε πολύ.....ο παππούς και η γιαγιά τους άφησαν περιθώριο χρόνου και ταυτόχρονα έψαχναν γι΄αυτούς δουλειά........καμία αλλαγή.....και κάποια μέρα μας τηλεφώνησαν πως η απόφαση τους να φύγουν έγινε οριστική.......και μια χειμωνιάτικη βροχερή μέρα θα έφευγαν......έπρεπε να τους επισκεφθούμε για να μιλήσουμε για πολλές εκκρεμότητες.......η επίσκεψη από μέρους της γιαγιάς δεν έγινε.....η γιαγιά έμεινε μακρυά και έκλαιγε.......το ίδιο και η μικρή εγγονούλα μαζί με τη μαμά της....απόρησαν με την απουσία μου,τη δικαιολόγησαν και έκλαιγαν........για τον αποχωρισμό......είπαμε ότι ο χρόνος περνά γρήγορα και οι άνθρωποι πάντα σμίγουν,μόνο βουνό με βουνό δε σμίγει,να μη λέει κανείς ποτέ,ποτέ,οι άνθρωποι επιστρέφουν σε μέρη που έζησαν,η ζωή έχει ανατροπές κλπ......τώρα το σπίτι είναι πάλι κλειστό.....ο κήπος χορταριασμένος,η παιδική χαρά χαλασμένη ,μα μέσα στο σπίτι υπάρχει μια ζωγραφιά της μικρής εγγονούλας με ωραία χρώματα αφιερωμένη στη γιαγιά με αγάπη και χίλιες μύριες αναμνήσεις....