Καλώς ήρθε και ο Νοέμβρης.....ετοιμάζομαι και πάλι για μια νέα απόδραση,σ΄΄αγνωστη γειτονιά ξανά,αλλά στην ίδια πόλη,την λατρεμένη μου Αθήνα. Σαν τη διαφήμιση με τις καφετέριες Δελιολάνη κατάντησα,αν αρχίσω να απαριθμώ τις γειτονιές που πάντα σαν επισκέπτης γνώριζα και για δύο χρόνια περίπου τριγυρνούσα....εδώ και μία δεκαετία περίπου.....Σε κάθε αλλαγή γειτονιάς μεταφέρω την επιθυμία μου να τη γνωρίσω,περπατώντας και καταγράφοντας ότι μπορώ να καταγράψω.Μια καλή νεράιδα μου υποδεικνύει με το μαγικό ραβδί της ότι ομορφότερο μπορώ να γνωρίσω και έτσι με καλή διάθεση ξεκινώ πάντα τις περιπλανήσεις μου.Ηταν Νοέμβρης του 2005 που γνώρισα την περιοχή Μέτσ και ιδιαίτερα το δρόμο Μάρκου Μουσούρου,τον δρόμο που λάτρεψα και θα προσπαθήσω να περιγράψω με τα μάτια της ψυχής μου.....15 λεπτά χρειαζόμουν μόνο για να τον διασχίσω.....είναι μικρός,ήσυχος,μαγευτικός δρόμος ,κάθετος σε δύο πολυσύχναστους λεωφόρους,τη λεωφόρο Αρδηττού λίγο πριν το Καλλιμάρμαρο και τη λεωφόρο Υμηττού στο ύψος του Α΄Νεκροταφείου.Την ύπαρξη του νεκροταφείου την πρόδιδαν τα λιγοστά λουλουδάδικα απέναντι,στο τέλος του δρόμου,τα οποία δημιουργούσαν μια ευχάριστη ατμόσφαιρα στη τσιμεντένια πόλη....ποικιλίες κι ποσότητες ανθισμένων και μη φυτών μέσα στο φθινόπωρο που σε προκαλούσαν να τα αποκτήσεις για να ομορφύνουν το άχαρο σου μπαλκόνι ή να τα προσφέρεις δώρο σε φίλο.....και να ξεχάσεις τον απόλυτο προορισμό τους......λίγο χαμηλότερα και κατηφορικά όπως συνήθως τον διέσχιζα,περνούσα μπροστά από πανύψηλα δένδρα που κοσμούσαν τα φθαρμένα,στενά πεζοδρόμια μπροστά από αυλές και κήπους σπιτιών,ερμητικά κλειστών,παλαιών νεοκλασσικών ή μη κτιρίων σκορπισμένα ανάμεσα σε νέες πολυκατοικίες ή χαμηλές φτωχικές μονοκατοικίες......περπατούσα και θαύμαζα,περπατούσα και ανακάλυπτα το συνδυασμό του παλιού με του νέου,του παρελθόντος και του παρόντος....ανακάλυπτα έναν δρόμο χωρίς διαβάτες να σε προσπερνούν βιαστικά με το άγχος ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους ή να σε κοιττούν περίεργα που περπατάς αργά και διερευνητικά.....έβλεπα σπίτια με λογιών-λογιών λουλούδια,τα οποία είχαν σκαρφαλώσει μέχρι την οροφή τους,καθώς ήταν ακλάδευτα και απεριποίητα έδώ και αρκετά χρόνια.Κάποια ήταν άγνωστα σε μένα ,αλλά ήταν πολύ σοφά και χρήσιμα που μπόρεσαν και κάλυψαν με την ομορφιά τους τους ξεβαμμένους τοίχους,τις ξεθωριασμένες κολώνες και τα σκονισμένα ξύλινα πορτοπαράθυρα που μαρτυρούσαν την αίγλη και τον πλούτο των ιδιοκτητών τους......και καθώς προχωρούσα με περίμεναν δύο εκπλήξεις ......η μία και σημαντικότερη ήταν πως λίγο πρίν το τέλος του δρόμου,αντίστροφα από τον αύξοντα αριθμό του,΄΄εχω σε πλήρη ορατότητα δύο μνημεία,την Ακρόπολη αριστερά και τον Λυκαβηττό δεξιά....καθώς περπατούσα σ΄αυτόν τον ήσυχο και ερημικό δρόμο,χωρίς περίεργους και βιαστικούς διαβάτες,άπλωνα τα χέρια μου και με περισσή χαρά και παιδικό ενθουσιασμό κρατούσα στην αγκαλιά μου νοερά την Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό,το παρελθόν ,το παρόν και το μέλλον.......αισθανόμουνα ευτυχία και χαρά όπως οι πριγκήπισσες στα παραμύθια,αισθανόμουνα όλο το μεγαλείο της Αθήνας να το κρατώ σφιχτά στα δυό μου χέρια.......ένοιωθα περήφανη και ελεύθερη.......και γιατί να μη το εκμυστηρευτώ,είχα την αίσθηση ότι ήμουνα κυριάρχη αυτής της ομορφιάς που απλωνόταν μπροστά μου,ότι βρισκόμουνα σε κάποιο άλλο κόσμο ώστε να νοιώθω ότι ακόμη και οι παλιοί άρχοντες,οι βασιλιάδες του τόπου είχαν τα ανάκτορά τους χαμηλότερα από το σημείο που βρισκόμουνα και αναρρωτιόμουνα άν είχαν τη δυνατότητα και την ελευθερία να ανηφορίσουν μέχρι έδώ για να απολαύσουν χωρίς φόβο,όπως ένοιωθα εγώ,αυτή την ομορφιά.........και μετά από αυτά τα συναισθήματα,είχα πάντα ανάλογα με τον χρόνο μου,δύο επιλογές......η μία να τον ανηφορίσω από την αντίθετη πλευρά,όπου υπήρχαν και κάποια μαγαζιά,στα οποία θα αναφερθώ σε άλλη ανάρτηση,που υπήρχαν και ξύλινα παγκάκια που μου έδιναντη δυνατότητα να ξεκουραστώ και να ονειρευτώ,κοιτάζοντας τα νεοκλασσικά και όχι μόνο,ή να συνεχίσω την περιπλάνησή μου στο κέντρο της Αθήνας ή στα προάστεια της σε οποιαδήποτε κατεύθυνση χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα μαζικής κυκλοφορίας που περνούσαν από τον κεντρικό δρόμο της Αρδηττού......
.jpg)
9 σχόλια:
Μαρία μου, πολύ γοητευτική διήγηση..
Θα περιμένω μ ανυπομονησία τη συνέχεια της ιστορίας..
Γιατί ασφαλώς προβλέπεται πολύ ενδιαφέρουσα συνέχεια..
H Mινωίτισσα είπε....σ΄' ευχαριστώ για τη πολύτιμη βοήθειά σου,Αναίδα.Θέλω να ξέρεις πως έχω από μικρή που πήγαινα σχολείο ένα χούι που λέμε εμείς εδώ στην Κρήτη και όπως λέει μια λαική παροιμία,πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και μετά το χούι του,δηλ.η συνήθειά του.Οση προετοιμασία κι αν έχω κάνει σε πρόχειρο,δεν το χρησιμοποιώ όταν αντιγράφω,διότι ή το έχω χάσει και δεν το ψάχνω,ή αν το έχω μπροστά μου,το θεωρώ πολύ πρόχειρο και το αλλάζω ή προς το καλλίτερο ή προς το χειρότερο....Θα προσπαθήσω να γράφω πριν,αλλά το χούι θα το συνεχίσω.Γι αυτό σε παρακαλώ να έχεις υπομονή και αδιαφόρησε για ότι αντικειμενικά δεν είναι σωστό.....Η φωτογραφία με το νεοκλασσικό είναι φανταστική,όπως και τα γαλάζια λουλούδια και εύχομαι να βρεθούμε μαζί σ΄αυτή τη γειτονιά,που αν τη περπατήσουμε,σίγουρα θα σε γοητεύσει και θα έχεις τη δυνατότητα να φωτογραφίσεις όσα όμορφα κτίρια έχουν ακόμη απομείνει......
Καλώς σε βρήκα Μινωίτισσα..
Τί όμορφα που γράφεις..! Όχι οτι με ξάφνιασε.
Το περίμενα βεβαίως.
Μ αρέσει πολύ η εικόνα σου που φαντάζομαι να"κρατάς" στην αγκαλιά σου την Ακρόπολη και το Λυκαβηττό.. μ ονειροπόλα μάτια..
Σαν να σε βλέπω!
Τέλεια τα πάς!!
Μ έχεις εντυπωσιάσει ευχάριστα..
Καλησπέρα!Τι όμορφο που έφτιαξες το ιστολόγιο σου!Πολύ όμορφη ανάρτηση για την Αθήνα που βέβαια δεν έχω ιδέα γιατί ποτέ δεν σύχναζα!
Ταξιδεύω λοιπόν μαζί σου!
μ αρέσει τό μότο πού ανάρτησες.ότι όλοι θέλουμε νά μιλάμε γιά τον εαυτό μας!!τό πρόβλημα είναι όντως ότι κανείς δέν ακούει κανέναν.
H Mινωίτισσα είπε,με τα φτερά της ψυχής σ΄ευχαριστώ που μου δίνεις θετική ενέργεια για περαιτέρω ταξίδια....είμαι πολύ καλή παρέα.....
Η Mινωίτισσα είπε.....Αιμιλία ροδόσταμο μου αρέσει πολύ το όνομά σου...όσο για το μότο που ανάρτησα είναι το καταστάλαγμα της εμπειρίας μου μετά από 35 χρόνια δουλειάς με ανθρώπους αλλά και από τη συνεργασία μου με φίλους,ακόμη δυστυχώς και με τα παιδιά μας.....πιστεύω ακόμη πως αν ακόμη και σε μια συντροφιά βρεθούν άνθρωποι που δεν ομιλούν συμβαίνουν δύο υποθέσεις,η μία το άτομο ή τα άτομα που μιλούν να λένε σοφά και αξιοθαύμαστα θέματα που καθηλώνουν τους υπόλοιπους ή το συνηθέστερο να μη προλαβαίνουν να μιλήσουν......κερδισμένοι όμως παντού και πάντα είναι οι έχοντες ώτα ευήκοα....
Αγαπητή Ρεγγίνα,πράγματι νοιώθω πολύ δέος όταν μπορώ να κρατώ στα δύο μου χέρια,την Ακρόπολη και το Λυκαβητό με τα δύο αιώνια μνημεία,τον Παρθενώνα για όλο τον κόσμο και τον Αγιο Γεώργιο για μας τους Ορθόδοξους.....ιδίως τα ηλιοβασιλέματα.....
Δημοσίευση σχολίου