Δίδυμοι

 

Η καλή μου φίλη Αναίδα και υπομονετική δασκάλα μου στον μαγικό κόσμο του υπολογιστή μου πρότεινε να κάνω μία ανάρτηση με θέμα την τυχαία γνωριμία μας και τη φιλία που διατηρείται ακόμη και μέχρι σήμερα.Συμφώνησα μαζί της διότι θέλω να δώσουμε ένα μήνυμα.Πολλές φορές γνωρίζουμε ανθρώπους σε διάφορες περιπτώσεις,όπως σε εκδρομές,συλλόγους,σεμινάρια κλπ. τους οποίους ξεχνάμε αμέσως μόλις λήξει ο σκοπός της συνάντησης μας και της κοινής εμπειρίας που ζήσαμε  για λίγες μέρες,ειδικά αν τα άτομα αυτά ζουν σε διαφορετικές πόλεις απ΄' μας.Μου έχει συμβεί πολλές φορές να γνωρίσω ανθρώπους σε σεμινάρια ,σε εκδρομές κλπ.με τους οποίους άλλοτε διατήρησα μία χλιαρή επικοινωνία που μοιραία με το πέρασμα του χρόνου,έσβησε και άλλοτε μία τέλεια αδιαφορία παρά τις αμοιβαίες υποσχέσεις για συνέχεια της γνωριμίας.Αυτός είναι ο κανόνας πιστεύω στις ανθρώπινες σχέσεις.Δείχνουμε φιλικοί,διαχυτικοί,ευχάριστοι όσο είμαστε μαζί για κάποιο σκοπό και μετά γινόμαστε απόμακροι,κλεισμένοι στον μικρόκοσμό μας και στις ανασφάλειες μας.Στην περίπτωση της Αναίδος και της Μινωίτισσας  υπήρξε η διαφορά.Μία αίτηση για συμμετοχή σε συνέδριο σχετικό με το επάγγελμά μας και η έγκρισή της από την Δ/νση  των Υπηρεσιών΄μας ήταν η αρχή.Απρίλιος 2004.Μία δύσκολη περίοδος για μένα,με μία μάννα ημικατάκοιτη και δύο παιδιά,φοιτητές στην Αθήνα ,που λαχταρούσαν την παρουσία της μάνας τους για να  τους απαλλάξει έστω και για λίγο από τις καθημερινές τους ασχολίες με το μαγείρεμα και όχι μόνο.Αυτό ήταν ισχυρό κίνητρο για να καλύψω τις ενοχές μου ως προς την μητέρα μου. Άλλα κίνητρα ήταν ,χωρίς βεβαίως να θεωρηθώ γραφική,η ανάγκη μου για ανανέωση των γνώσεων μου,καθώς και η πεποίθηση ότι είχα κάθε δικαίωμα να προσφέρω στον εαυτό μου λίγες μέρες απόδρασης από την δύσκολη καθημερινότητα μου.Βρέθηκα  να προχωρώ στην αίθουσα του συνεδρίου λίγα λεπτά πριν την ώρα έναρξης του,από ανατολικά προς δυτικά.....στην αντίθετη κατεύθυνση ερχόταν η Αναίδα.Περπατούσε με περηφάνια με σκέρτσο,με χάρη και καθώς ήταν ντυμένη με γαλάζια χρώματα και χαμογελαστή,έμοιαζε με ουράνια παρουσία........κάποτε συναντηθήκαμε,ήμασταν οι πρώτες συμμετέχοντες του συνεδρίου,επιβεβαιώσαμε το σκοπό άφιξης μας εκεί,και άρχισαν οι πρώτες συστάσεις....Η Αναίδα από την Κέρκυρα,η Μίνωίτισσα  από που άλλου,από την Κρήτη....αμφότερος ενθουσιασμός για την ομορφιά των νησιών μας.....σπουδές στην ίδια σχολή με  διαφορά Ι0 χρόνων και μία ανηφορική επαγγελματική καριέρα....είπαμε και για τα παιδιά μας κλπ και έτσι πέρασε γρήγορα η ώρα...κατέφθασαν και οι τυπικοί στην ώρα τους και οι καθυστερημένοι και το σεμινάριο έπρεπε να ξεκινήσει.Η Αναίδα και η Μινωίτισσα καθόταν δίπλα-δίπλα. Κάθισαν κι άλλα άτομα κοντά μου που προερχόταν από τον ίδιο εργασιακό χώρο και την ίδια πόλη.Το σεμινάριο είχε πολλές βιωματικές ενότητες .Γι΄αυτό θεώρησε καλό ο διοργανωτής του να ξεκινήσει με βιωματικό τρόπο γνωριμίας.Είπε να χωριστούμε σε ζευγάρια να μιλήσουμε για τον εαυτό μας και στη συνέχεια να βγει καθένας και να κάνει τις συστάσεις όχι του εαυτού του,αλλά του άλλου προσώπου.Ενθουσιαστήκαμε και θεωρήσαμε τους εαυτούς μας έτοιμους.....Θυμάμαι με πολλή περηφάνια ανήγγειλα την Αναίδα και τον ενθουσιασμό των υπόλοιπων μελών για το όμορφο νησί της. Ήταν δε η μοναδική Κερκυραία.....Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου ανακαλύπταμε κάποια κοινά ενδιαφέροντα,αλλά λόγω της πίεσης του χρόνου και των πολλών συμμετεχόντων δεν είχαμε καιρό για περαιτέρω σε βάθος συζητήσεις.......Αυτό που θυμάμαι και γελάω,ήταν η αγάπη και των δύο μας στους καφέδες......Στο τέλος του συνεδρίου,στη καθιερωμένη δεξίωση,γνώρισα την κόρη της και ενθουσιάστηκα  από την ομορφιά της.....κάναμε  και μία βόλτα στην Ερμού ....κι αυτό ήταν......Επιστρέψαμε στην καθημερινότητά μας με χιλιάδες υποσχέσεις για συνέχεια  της γνωριμίας με όλους τους συμμετέχοντας που ήσαν όλοι εξαιρετικά άτομα......Όλοι χαθήκαμε....κι εγώ πρώτη.....η Αναίδα μου τηλεφωνούσε κάποτε-κάποτε....δεν θυμάμαι λεπτομέρειες,αλλά θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια κάποια τηλεφωνήματα που με άγγιξαν συναισθηματικά .....Παραμονή Πρωτοχρονιάς,η οικογένεια μου και κάποια ανίψια μου από  Αθήνα καθόταν στο γιορτινό τραπέζι.....και μόλις άλλαξε ο χρόνος και ανταλλάσσαμε ευχές,δέχομαι μήνυμα στο κινητό μου....Ευχές από την Κερκυραία,λέω στην παρέα και ειλικρινά συγκινήθηκα.....η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά που λένε....αυτές τις ώρες μόνο οι καλοί φίλοι και οι συγγενείς σε σκέπτονται......έτσι η Κερκυραία μπήκε νοερά στην παρέα μας,διότι έπρεπε να αναφέρω ποια είναι και πως γνωριστήκαμε.........τώρα που το γράφω ειλικρινά συγκινούμαι.......Ήρθε το 2005......Πολύ δύσκολη χρονιά......γιατί έφυγε η μητέρα μου.....δεν είχα  αναφέρει τίποτε για το θάνατό της,διότι πίστευα διότι αυτό βίωνα από τον κύκλο μου,ότι δηλ.η μητέρα μου καλώς έφυγε στα 90 της και δεν πρέπει να στεναχωριέμαι.....θυμάμαι το τηλεφώνημα της Αναίδας που έγινε ξαφνικά μετά από καιρό......Ένοιωσα ότι με καταλαβαίνει.....μου μιλούσε κατευθείαν στην καρδιά και εγώ για πρώτη φορά άφησα τον εαυτό μου να εκδηλωθεί και έκλαψα γιατί πράγματι το είχα ανάγκη και δεν μου το επέτρεπαν.............Τότε πείστηκα πως αξίζει πράγματι η φιλία μαζί  της,διότι έχει καθαρή καί άδολη ψυχή,ακούει και συμπαρίσταται  στα προβλήματα των άλλων καλοπροαίρετα και αβίαστα.......η επιθυμία μου να τη συναντήσω  μπήκε μέσα στα σχέδια μου.....και πριν προλάβω να πάω στο πανέμορφο νησί της μετά από τις αλλεπάλληλες προσκλήσεις της,ήρθε η μοίρα να μας φέρει τόσο κοντά......το 2007 οι υποχρεώσεις της την έφεραν στην Κρήτη και ιδιαίτερα στην πόλη μου......η Αναίδα έμεινε για λίγο,αλλά η πανέμορφη κόρη της  για έναν χρόνο περίπου.....ήταν  τόσο δυναμική και σταθερή η παρουσία της στο λίγο  χρόνο που τη φιλοξένησα που με εντυπωσίασε....στις  επί μέρους συζητήσεις μας ανακαλύπταμε πολλά κοινά στοιχεία......στις πιο μακρόχρονες παρεούλες με την κόρη της,ανακαλύψαμε κάτι  ακόμη πιο κοινό......ήμασταν γεννημένες την ίδια μέρα,τον ίδιο μήνα αλλά με διαφορά 10 χρόνων......