Ένα απρόσμενο Χριστουγεννιάτικο δώρο!

Πιστεύω πως η απογοήτευση σκοτώνει τη φιλία με σύμμαχο τη σιωπή και τον αμείλικτο χρόνο.Και να που ξαφνικά, σε ανύποπτο χρόνο ,μία τυχαία συνάντηση που θα μπορούσε να είχε διακριτικά αποφευχθεί και από τις δύο πλευρές,έφερε τη μεγάλη ανατροπή......η συνάντηση ήταν απρόβλεπτη διότι και οι δύο θα μπορούσαν να είχαν αποφύγει να βρεθούν την ίδια στιγμή,στον ίδιο χώρο για τον ίδιο σκοπό.'ομως επέλεξαν και οι δύο μαζί με άλλους πολλούς,γνωστούς ή άσχετους μεταξύ τους και μεταξύ μας,να αποχαιρετίσουμε κάποιον κοινό γνωστό........η στιγμή ιερή,παντού σιωπή......και οι δύο παλιές παιδικές φίλες να στέκουν πλάι πλάι από επιλογή με σφιγμένα χείλη και μισκόκλειστα μάτια......η φιλία είχε διακοπεί.....είχαμε κοινώς απομακρυνθεί από επιλογή......είχαμε γνωρίσει τον κόσμο στην ίδια γειτονιά,τον ίδιο χρόνο και είχαμε πάμπολες κοινές εμπειρίες από το παιχνίδι στη γειτονιά,στο σχολείο,στις συντροφιές και στις επιλογές των νέων φίλων που έμπαιναν στη ζωή μας.....είμασταν ίδιες μα τόσο διαφορετικές....στην όψη...και προπάντων στο κοινωνικοοικονομικό επίπεδο......όμως η φιλία μας ήταν δυνατή......έρχόταν στο σπίτι μου για να έχει αποκλειστικότητα τη συντροφιά μου και εγώ λαχταρούσα να βρεθώ στο πολυτελές σπίτι της για να έχω όχι μόνο τη συντροφιά της,αυτή την θεωρούσα δεδομένη,αλλά και των μεγαλύτερων αδελφών της που ήταν χαρισματικά κορίτσια ,πρότυπά μου.....έτσι κυλούσαν τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια......έπειτα οι δρόμοι μας χώρισαν,έγιναν παράλληλοι....μα η φιλία,φιλία........συναντιόμασταν συχνά και μιλούσαμε για τις ζωές μας.......κάποιες φορές δε μιλούσαμε,κρατούσε συντροφιά η μια στην άλλη,έχοντας μαζί μας ένα κέντημα ή ένα πλεκτό.......δεχόμασταν τη διαφορετικότητα που υπήρχε ανάμεσα μας και δεν είχαμε καθόλου μυστικά.........τα χρόνια περνούσαν....οι υποχρεώσεις μεγάλωναν......εμείς μεγαλώναμε.....αλλάξαμε σπίτια,γειτονιά και χαθήκαμε........τα μεγάλα γεγονότα της ζωής μας.....τα μάθαινε η μία για την άλλη από τη στήλη των κοινωνικών θεμάτων της τοπικής εφημερίδας......κάποια τηλεφωνήματα που ακολουθούσαν μετά τα γεγονότα,ήταν τηλέφωνα για παράπονα,για κάλυψη ενοχών κλπ....μέχρι που έγινε η έκρηξη......περίμενε η μία ,την κίνηση μάτ,όπως λένε,η οποία από αμέλεια δεν έγινε......υπήρξε πολύ παράπονο και απόρριψη....που σκότωσε τη φιλία.....η σιωπή δεν είναι χρυσός ανάμεσα σε ανθρώπους που νοιώθουν προδομένοι ,τα θέλω,τα μπορώ,τα χρειάζομαι,είναι απαραίτητα ανάμεσα σε φίλους.........πόσο πληγωμένες ήμασταν και οι δύο που απουσιάζαμε από σημαντικά γεγονότα στη ζωή της μιάς ή της άλλης......η ειλικρίνεια,η συγγνώμη και το ελαφρύ δάκρυ που έσταζε από τα μάτια μας,έσωσε τη φιλία........ήταν το καλλίτερο χριστουγενιάτικο δώρο που έχω πάρει τα τελευταία χρόνια της ζωής μου......